[Share]Ο Μύθος και η ιστορία του Lineage II

[Freyr]

Πρόλογος

 

Πήρε μια βαθιά ανάσα εισπνέοντας καπνό και τον εξέπνευσε αργά. Το μεγαλύτερο μέρος του προσώπου του ήταν κρυμμένο κάτω από μία παλιά χοντρή κουκούλα και πίσω του, υπήρχε μόνο πυκνό σαν την πίσσα, σκοτάδι. Στο αδύναμο φως που εξέπεμπε η πίπα του ήταν δύσκολο κανείς να διακρίνει τα χαρακτηριστικά του.

Συνήθιζε να συστήνεται σαν βάρδος- αν και ήταν δύσκολο να το πιστέψει κανείς μιας και είχε μια παχιά κουρελιασμένη φωνή- και είχαμε την υποψία ότι είχε ταξιδέψει μόνος στο επικίνδυνο δάσος.

Εντούτοις προσφέρθηκε να μας πει μιαν ιστορία αν μοιραζόμασταν μαζί του την ζεστασιά της φωτιάς και το φαγητό μας. Συμφωνήσαμε, έτσι κι΄αλλιώς δεν μπορούσαμε να αφήσουμε τον ταξιδιώτη εκτεθειμένο στο κρύο δάσος. Βολευτήκαμε λοιπόν δίπλα στην φωτιά, έχοντας τα όπλα μας στα χέρια για να είμαστε σε ετοιμότητα, στην περίπτωση που εμφανίζονταν κάποιος κίνδυνος και περιμέναμε να ξεκινήσει η ιστορία του. Η νύχτα ήταν παγερή και η βαθιά χαμηλή φωνή του διέσχιζε ήσυχα τα βουνά καθώς ξεκινούσε την αφήγηση παραμερίζοντας την πίπα του.

 

Γένεσης

 

«Η ιστορία που πρόκειται να σας πω, αναφέρεται σε αυτούς που εμείς αποκαλούμε Θεούς. Ακούστε με προσεκτικά μιας και η ιστορία αυτή, είναι αληθινή...»

 

Πολύ παλιά, σε καιρούς παλιότερους ακόμα και από την σκέψη, υπήρχε απλά μια σφαίρα στην οποία όλες οι δημιουργίες ήταν ανακατεμένες. Καθώς δεν υπήρχε τίποτα με το οποίο μπορούσε να συγκριθεί, η σφαίρα ήταν ταυτόχρονα μεγάλη και μικρή, σκοτεινή και φωτεινή, τα πάντα και τίποτα.

Κατά την διάρκεια εκατό εκατομμυρίων ετών, η σφαίρα άρχισε να μεγαλώνει ώσπου τελικά δύο δυνάμεις διαμορφώθηκαν μέσα της. Καθώς μεγάλωναν, οι δυνάμεις ανέπτυξαν συνείδηση και προσωπικότητα και διασπάστηκαν στο φωτεινό λευκό και το σκότος. Η φωτεινή πήρε την μορφή γυναίκας και ονομάστηκε Einhasad. Το σκότος μετουσιώθηκε σε άντρα και αποκαλέστηκε Gran Kain. Αυτά τα δύο όντα αποτέλεσαν την αρχή ολόκληρου του σύμπαντος και όλων όσων ξέρουμε σήμερα.

Η Einhasad και ο Gran Kain συγκέντρωσαν τις δυνάμεις τους για να σπάσουν την σφαίρα. Έτσι σπάζοντας την, η σφαίρα καταστράφηκε και μετατράπηκε σε κομμάτια όλων των ειδών. Κάποια κομμάτια υψώθηκαν και έγιναν ο ουρανός, κάποια άλλα έπεσαν και δημιούργησαν το έδαφος. Μεταξύ του ουρανού και της γης υπήρχε νερό και κάποια μέρη του εδάφους υψώθηκαν σχηματίζοντας τη ξηρά.

Το Ether, το πνεύμα της σφαίρας, καταστράφηκε μαζί της, δημιουργώντας την ύπαρξη των φυτών και των διαφόρων ειδών των ζώων.Από το πνεύμα της σφαίρας διαμορφώθηκε το «Πλάσμα της γένεσης» και καλύτεροι του είδους του ήταν οι γίγαντες. Ήταν γνωστοί ως «Οι σοφοί», γιατί η εφυεία τους ήταν τόσο τρανή όσο η σωματική τους δύναμη. Οι γίγαντες υποσχέθηκαν πίστη στην Einhasad και στον Gran Kain μιας και αυτοί οι δύο θεοί τους έδωσαν την ζωή και δημιούργησαν τον κόσμο. Η Einhasad και ο Gran Kain ήταν ικανοποιημένοι με τους γίγαντες και έτσι τους διόρισαν κύριους όλων των ζώντων πλασμάτων. Όλα αυτά πριν την ύπαρξη του θανάτου και του αληθινού παράδεισου.

Οι δύο θεοί γέννησαν πολλά παιδιά – θεούς. Τα πέντε πρώτα από αυτά εξουσιοδοτήθηκαν να κυριαρχούν στην γη. Στην μεγαλύτερη κόρη, τη Shilen, ανατεθεί το νερό, ο πρώτος γιος, ο Paagrio, έλεγχε την φωτιά, η Maphr, η δεύτερη κόρη ανέλαβε την γη και ο δεύτερος γιος, ο Sayha, έγινε ο άρχοντας των ανέμων. Για την μικρότερη, την Eva, δεν απέμειναν στοιχεία, οπότε δημιούργησε την ποίηση και την μουσική. Όσο οι υπόλοιποι θεοί ήταν απασχολημένοι με τις υποχρεώσεις τους, η Eva έγραφε ποιήματα και τα μελοποιούσε. Και έτσι η εποχή των θεών είχε ξεκινήσει χωρίς να υπάρχει σημείο στην γη όπου να μην είναι γνωστό σε αυτούς.

 

Η δημιουργία των φυλών

 

Η Einhasad, όντας η θεά της δημιουργίας, χρησιμοποιούσε το πνεύμα της για την δημιουργία μορφών στις οποίες τα παιδιά της με τις δυνάμεις τους έδιναν τη ζωή.

Η Shilen ενστάλαξε το πνεύμα του νερού στην πρώτη μορφή που δημιουργήθηκε και έτσι φτιάχτηκε η φίλη των Ξωτικών. Στην δεύτερη μορφή, χρησιμοποιώντας το πνεύμα της φωτιάς, ο Paagrio δημιούργησε της φυλή των Όρκς. Η Maphr, δημιούργησε την φυλή των Νάνων, με το πνεύμα της γης. Την τέταρτη μορφή ανέλαβε η Sayha, όπου με την δύναμη της, των ανέμων, έδωσε πνοή ζωής στην φυλή των ‘Άρτιας.

Ωστόσο ο Gran Kain, ο θεός της καταστροφής, βλέποντας το έργο της Einhasad, ζήλεψε και θέλοντας να την μιμηθεί, έφτιαξε μία μορφή κατ’εικόνα του. Στη συνέχεια προσέγγισε την μεγαλύτερη κόρη του, την Shilen και της ζήτησε να ενσταλάξει πνεύμα σε αυτήν. Τότε εκείνη έκπληκτη του είπε «Πατέρα, γιατί θέλεις να κάνεις κάτι τέτοιο; Η Einhasad, η μητέρα μου, είναι υπεύθυνη για την δημιουργία. Σε παρακαλώ, μην επιθυμείς κάτι που δεν αποτελεί δική σου αρμοδιότητα. Ένα πλάσμα που θα πάρει ζωή από εσένα, μπορεί να επιφέρει την καταστροφή»

Αλλά ο Gran Kain δεν έλαβε υπόψη του τα λόγια της κόρης του και έτσι συνέχισε να προσπαθεί με καλοπιάσματα να πάρει την συγκατάθεση της, ώσπου τελικά τα κατάφερε.

«Θα κάνω αυτό που μου ζητάς πατέρα, όμως έχω ήδη χρησιμοποιήσει το πνεύμα του νερού, οπότε μπορώ να σου προσφέρω μόνο ότι έχει απομείνει» και έτσι η Shilen του πρόσφερε το πνεύμα των στάσιμων και αλλοιωμένων υδάτων. Εκείνος τα δέχτηκε πρόθυμα, όμως δεν θεώρησε αρκετό να εμπλουτίσει μόνο με ένα πνεύμα την δημιουργία του.Έτσι συνάντησε τον Paagrio και ζήτησε και από εκείνον την δύναμη του. Ο μεγάλος του γιος όπως και η Shilen προειδοποίησε τον πατέρα του για τις προθέσεις του, όμως δεν μπορούσε να αρνηθεί, οπότε του πρόσφερε το πνεύμα της νεκρής φωτιάς. Αφού έλαβε και αυτό το πνεύμα από τον γιο του, με την ακόρεστη επιθυμία του πλησίασε και την Maphr. Εκείνη με δάκρυα στα μάτια τον παρακάλεσε να σταματήσει, όμως τελικά τον ικανοποίησε δίνοντας του το πνεύμα της άγονης και μολυσμένης γης. Είχε έρθει πλέον και η σειρά της Sayha, ήταν εύκολο πια για τον Gran Kain να της αποσπάσει την δική της βοήθεια, έτσι και έγινε, του έδωσε το πνεύμα του άγριου και βίαιου ανέμου.

Ικανοποιημένος πια ο μεγάλος πατέρας πήρε όλα όσα του προσφέρθηκαν, τα διέθεσε στα κατ’εικόνα πλάσματα του και κλαίγοντας από μεγάλη υπερηφάνεια, φώναξε στον κόσμο «Κοιτάξτε τα ζώντα πλάσματα που έφτιαξα! Κοιτάξτε αυτούς που γεννήθηκαν με το πνεύμα του νερού, της φωτιάς, της γης και του ανέμου. Θα είναι δυνατότεροι και σοφότεροι από τους γίγαντες! Θα κυβερνήσουν τον κόσμο!»

Εντούτοις το αποτέλεσμα ήταν κάθε άλλο παρά ικανοποιητικό, ήταν φοβερό, τα πλάσματα του ήταν αδύναμα, κουτά, πονηρά και δειλά.. Οι υπόλοιποι θεοί περιφρόνησαν τα δημιουργήματα του και εκείνος γεμάτος ντροπή για την αποτυχία του τα εγκατέλειψε και κρύφτηκε για καιρό. Αυτά τα άχαρα πλάσματα ήταν οι άνθρωποι.

Τα Ξωτικά ήταν σοφά και ήξεραν πως να χρησιμοποιούν τη μαγεία, παρόλα αυτά όμως οι Γίγαντες ήταν σοφότεροι από αυτά. Επομένως τα διόρισαν να τους υπηρετούν σε θέματα πολιτικής και σε δραστηριότητες σχετικές με την μαγεία.

Τα δυνατά Όρκς, κατείχαν ανεξάντλητη σωματική δύναμη και μεγάλη θέληση, φυσικά όχι όσο οι Γίγαντες, οπότε τέθηκαν να τους υπηρετούν στις εχθροπραξίες.

Οι Νάνοι ήταν καλοί μηχανικοί, επιδέξιοι μαθηματικοί και εξαιρετικοί στην χειροτεχνεία. Λογικό λοιπόν ήταν ν’απασχοληθούν με τραπεζιτικές και κατασκευαστικές δουλειές.

Η φτερωτή φίλη των Άρτιας αγαπούσαν την ελευθερία και διακατέχονταν από μεγάλη περιέργεια. Οι Γίγαντες ήθελαν να τα αιχμαλωτίσουν και να τα υποτάξουν, όμως διαπίστωσαν ότι περιορίζοντας αυτά τα ελεύθερα πλάσματα, σε ένα κλουβί τα έκανε αδύναμα και μπορούσε σιγά σιγά να τα οδηγήσει στον θάνατο. Έτσι αποφάσισαν χωρίς καθόλου επιλογές να τα αφήσουν ελεύθερα. Υπήρχε τρόπος άλλωστε να τα χρησιμοποιήσουν, πετούσαν ελεύθερα σε όλο τον κόσμο με μόνη υποχρέωση να επιστρέφουν στην πόλη των Γιγάντων και να τους ενημερώνουν για τα τεκταινόμενα στα διάφορα σημεία του κόσμου.

Οι άνθρωποι, λόγω της φύσης τους, ο μόνος τρόπος να χρησιμοποιηθούν ήταν ως σκλάβοι, επομένως έκαναν κάθε είδους βαριές δουλειές και η ζωή τους δεν ήταν καθόλου διαφορετική σε ποιότητα με αυτή των ζώων

 

Συνεχίζεται...

 

Τα credits θα τα δώσω στο τέλος του διηγήματος.

 

 

 

 

[Freyr]

Ο πόλεμος των θεών

 

Ο Gran Kain ήταν ένας ελεύθερος και χωρίς ηθικές αναστολές θεός. Έτσι έκανε ένα τρομερό λάθος, ξελόγιασε την μεγαλύτερη κόρη του την Shilen. Μακριά από το βλέμμα της Einhasad συνέταξαν σχέση μεταξύ τους έως ότου η Shilen έμεινε έγκυος. Όταν η μητέρα θεά ανακάλυψε τι είχε συμβεί, εξοργίστηκε, καθαίρεσε την κόρη από θεά των υδάτων και διέταξε να εξοριστεί από την ήπειρο. Η Shilen τώρα είχε απομείνει μόνη στο να αντιμετωπίσει την σκληρή της μοίρα, καθώς ο εξίσου ένοχος Gran Kain αδιαφόρησε για την κατάσταση, περιφρονητικά.

Κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης της η Shilen κατέφυγε στην γη και στα βάθη του Σκοτεινού Δάσους γέννησε τα παιδιά της, καταριώντας τους δύο θεούς σε κάθε εξουθενωτικά βασανιστικό πόνο του τοκετού. Τα μωρά που γεννήθηκαν σε αυτόν τον τρομερό τοκετό, αντέχοντας την απελπισία και τον θυμό από της κατάρες της μητέρας τους, έγιναν δαίμονες. Μεταξύ αυτών, τα ισχυρότερα πλάσματα ήταν αυτά που αποκαλούνται «Δράκοι» Συνολικά γεννήθηκαν έξη δράκοι από τις κατάρες που εξαπέλυσε η Shilen προς τους έξη θεούς. Ήταν γεμάτη οργή προς την μητέρα της, που την εξόρισε και προς τον εραστή - πατέρα της, ο οποίος την είχε ξελογιάσει και μετά εγκαταλείψει. Συγκεντρώνοντας την δύναμη των παιδιών της, δημιούργησε έναν στρατό για να τιμωρήσει τους θεούς.

Οι ισχυρότεροι δράκοι κλήθηκαν να αποτελούν την πρώτη γραμμή του στρατού που θα μάχονταν ενάντια στους θεούς. Στο άκουσμα όλων αυτών, η Aulakiria, η δράκος του φωτός, κοίταξε με θλιμμένα μάτια την μητέρα της και της είπε «Μητέρα, δεν ξέρεις τι κάνεις. Θέλεις πράγματι την ολοκληρωτική καταστροφή των θεών; Θέλεις πραγματικά ο πατέρας, η μητέρα σου και τα αμφιθαλή αδέλφια σου να πέσουν στο έδαφος σε μία λίμνη από το ίδιο τους το αίμα;»

Η έκκληση της όμως δεν στάθηκε ικανή ν’αλλάξει την απόφαση της Shilen. Τελικά οι δαίμονες εισέβαλαν στο παλάτι όπου ζούσαν οι θεοί και επήλθε άγρια μάχη. Οι έξη δράκοι κατέστρεψαν τα πάντα στο παλάτι, ακόμα και οι ίδιοι οι θεοί τρόμαξαν από τις απίστευτες δυνάμεις τους. Η μάχη φαίνονταν μοιραίο να συνεχιστεί για πάντα. Ακόμα και αν ο πόλεμος δεν σταματούσε, ο κόσμος θα έπαυε να υπάρχει και όλα τα ζώντα πλάσματα θα αφανίζονταν.

Πολυάριθμοι αγγελιοφόροι των θεών και δαίμονες καταστράφηκαν και εξαφανίστηκαν. Καθημερινά κεραυνοί και αστραπές συντάραζαν τον ουρανό καθώς οι ισχυρές δυνάμεις αντιμάχονταν βίαια. .Οι Γίγαντες και τα υπόλοιπα πλάσματα της γης έτρεμαν καθώς παρακολουθούσαν τις τρομερές μάχες που διεξάγονταν στον ουρανό.

Η άγρια μάχη συνεχίστηκε για αρκετά χρόνια ώσπου τελικά ο ζυγός της ισορροπίας βαθμιαία έγειρε προς μία πλευρά. Η Einhasand και ο Gran Kain διέθεταν ισχυρότερες δυνάμεις και γεμάτοι φθόνο που υπέφεραν τόσες απώλειες και τραυματισμούς, κατέστρεψαν πολλούς δαίμονες. Οι δράκοι συνέχυσαν να μάχονται βαθιά πληγωμένοι και διάτρητοι από σημάδια. Η κόπωση τους γίνονταν όλο και περισσότερο εμφανής. Μετά από καιρό και ενώ όλα έδειχναν ότι ο πόλεμος θα τερματίζονταν λόγω της εξολόθρευσης του στρατού της Shilen, τελικά οι δράκοι άπλωσαν τα φτερά τους πετώντας για να διαφύγουν προς την γη. Όσοι από τους δαίμονες είχαν επιζήσει τους ακολούθησαν. Οι θεοί ήθελαν να σκοτώσουν τον τρέποντα σε φυγή στρατό, εντούτοις λόγω των τραυματισμών τους, δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα παραπάνω από το να τους παρακολουθούν να εγκαταλείπουν το πεδίο της μάχης.

Η Shilen ήταν πια απαρηγόρητη καθώς είδε ένα - ένα τα παιδιά της να χάνονται στον πόλεμο που η ίδια δεν κατάφερε να κερδίσει. Μέσα στην μεγάλη θλίψη της λοιπόν, έπλασε τον Κάτω Κόσμο και κυριάρχησε πάνω του.

 

 

Η μεγάλη πλημμύρα

 

Με την αποχώρηση της Shilen από το βασίλειο των θεών, εκείνη που έμελλε ν’αναλάβει τον έλεγχο πάνω στα στοιχεία των υδάτων ήταν η θεά Eva. Η μικρή θεά είχε πάντα μία συνεσταλμένη προσωπικότητα, σε αυτό το χαρακτηριστικό ήρθε να προστεθεί τώρα και ο φόβος. Αιτία ήταν οι αποκαλύψεις σχετικά με την εξορία της αδελφής της, αλλά και όλα όσα διαδραματίστηκαν κατά την διάρκεια του καταστροφικού πολέμου που προκάλεσε η διψασμένη για εκδίκηση Shilen. Επιπλέον τα νέα της καθήκοντα, έμοιαζαν σ’αυτήν μεγάλο βάρος, τώρα θα είχε αρκετές ευθύνες, πράγμα αβάσταχτο γι’αυτήν. Μέσα στον τρόμο της λοιπόν, σκέφτηκε ότι ο μόνος τρόπος ν’αποφύγει τις ευθύνες της ήταν να εξαφανιστεί, έτσι βρήκε μία λίμνη, έσκαψε μία σήραγγα και κρύφτηκε.

Χωρίς κανέναν να τα διαφεντεύει, τα ύδατα άρχισαν να ρέουν άσκοπα και χωρίς συγκεκριμένη κατεύθυνση. Τα αποτελέσματα ήταν οδυνηρά, η ισορροπία για ακόμα μία φορά είχε διαταραχτεί. Κάποια μέρη της ηπείρου είχαν πλεόνασμα υδάτων και μετατράπηκαν σε βάλτους, κάποια άλλα υποφέροντας από ξηρασία έγιναν άγονες έρημοι. Συχνά μέρη του εδάφους βυθίζονταν ξαφνικά στον ωκεανό, ενώ σε άλλες περιπτώσεις εμφανίζονταν νησιά από το πουθενά. Σε κάποιες περιοχές έβρεχε μέρα και νύχτα αφήνοντας τελικά αβύθιστες μόνο τις ψιλές κορυφές των βουνών.

Δεν υπήρχε μέρος πια που να είχε γλιτώσει από την ανεξέλενκτη ροή των υδάτων. Τα πλάσματα του κόσμου υπέφεραν, στην λιγοστή γη που είχε απομείνει γι’αυτά επικρατούσε πανδαιμόνιο καθώς όλα είχαν συγκεντρωθεί σε αυτή. Η κατάσταση όμως δεν διέφερε και για τα πλάσματα που κατοικούσαν στο νερό, έτσι ο Γίγαντες αποφάσισαν να παρακαλέσουν τους θεούς για να σταματήσουν τη μαρτυρική αυτή κατάσταση.

Η Einhasad και ο Gran Kain, έψαξαν παντού για να βρούν την Eva, ώσπου τελικά βρήκαν την λίμνη στην οποία κρύβονταν. Η μητέρα θεά ήταν τόσο εξοργισμένη από τα καμώματα της κόρης της που στα μάτια της έκαιγαν φωτιές. Γεμάτη απόγνωση αποκρίθηκε στην κόρη της, «Eva, κοίτα τι συνέβη επειδή απέφυγες ν’αναλάβεις τις ευθύνες σου. Κατέστρεψες την αρμονία αυτής της γης που δημιουργήσαμε με τόση προσπάθεια. Δεν πρόκειται να ανεχθώ να εξακολουθείς να με παρακούς»

Εξ’ αιτίας της πλημμύρας, μεγάλος αριθμός από τους γίγαντες αλλά και από τα υπόλοιπα πλάσματα του κόσμου, μεταφέρθηκαν στον κόσμο της Shilen και το γεγονός αυτό προκάλεσε τον φθόνο της Einhasad για την Shilen. Την ίδια στιγμή η Eva τρέμοντας από τον φόβο της υπάκουσε στην μητέρα της και βαθμιαία επανέφερε την ισορροπία, ήταν αδύνατον όμως να πράξει το ίδιο και σε σημεία της ηπείρου που είχαν μετατραπεί σε συντρίμμια.

 

 

Η πρόκληση των Γιγάντων

 

Στις καρδιές των Γιγάντων είχε κάνει την εμφάνιση του έντονος σκεπτικισμός. Μια σειρά από γεγονότα είχαν συνταράξει τα συναισθήματα τους. Ο Gran Kain είχε ήδη αποδείξει έλλειψη σοφίας δημιουργώντας μία κατώτερη ύπαρξη, τους ανθρώπους. Εξ’αιτίας της άσεμνης συμπεριφοράς του και της ζήλιας της Einhasad, ο Κάτω κόσμος και οι δαίμονες είχαν δημιουργηθεί. Αποκορύφωμα όλων αυτών, η αδυναμία και η ανικανότητα της Eva, που προκάλεσε δυσμορφία στη γη. Σπόροι αμφιβολιών άρχισαν να φυτρώνουν στο μυαλό τους, άξιζαν τελικά οι θεοί την λατρεία και την αφοσίωση τους; Μπορούσαν να οδηγούν άρματα φτιαγμένα από τους ίδιους και να επισκέπτονται όποτε το επιθυμούσαν το παλάτι των θεών. Μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τη μαγεία, να ανελκύσουν ένα ολόκληρο νησί και να ζήσουν στον αέρα σαν θεοί. Μπορούσαν ακόμα να παρατείνουν και την ίδια τους τη ζωή, τόσο ώστε να μοιάζουν αθάνατοι. Ξεκίνησαν λοιπόν να σκέφτονται ότι οι δυνάμεις τους ήταν ισάξιες με εκείνες των θεών, κάνοντας τους υπερβολικά αλαζονικούς. Έτσι οι Γίγαντες αποφάσισαν να γίνουν Θεοί. Άρχισαν να πειραματίζονται μεταβάλλοντας ζώντες οργανισμούς για να δημιουργήσουν νέες μορφές ζωής. Με την βοήθεια της μαγείας έκαναν φοβερά θαύματα, θα μπορούσε να πει κανείς «Επιστήμη»

Μεθυσμένοι από δύναμη, οργάνωσαν έναν ισχυρό στρατό για να πολεμήσουν τους θεούς παρά την αποτυχία της Shilen, των έξη δράκων και των πολυάριθμων δαιμόνων στον ίδιο στόχο.

Οι θεοί παρακολουθώντας τις προετοιμασίες των Γιγάντων εξοργίστηκαν. Η Einhasad που απαιτούσε το μόνο δικαίωμα στην δημιουργία ζωής, έμεινε εμβρόντητη από μανία. Ορκίστηκε να καταστρέψει τους Γίγαντες και μαζί με αυτούς ολόκληρο τον κόσμο. Ο Gran Kain την παρακάλεσε να παραμείνει ήρεμη, «Όσο είσαι η μητέρα της δημιουργίας, τόσο η καταστροφή αποτελεί δική μου αρμοδιότητα. Γνωρίζεις πολύ καλά τι πέρασα όταν ζήλεψα το έργο σου. Θα τιμωρήσω τους Γίγαντες για την αλαζονική συμπεριφορά τους. Εάν ακόμα θέλεις να καταστρέψεις τον κόσμο, θα σε πολεμήσω με όλες μου τις δυνάμεις». Ο θεός δεν επιθυμούσε καθόλου την καταστροφή του κόσμου και η Einhasad προσβλήθηκε από την παρέμβαση του. Εντούτοις, αν και ήταν ισάξιοι, δεν μπορούσε να τον σταματήσει.. συμβιβάστηκε και για την τιμωρία των Γιγάντων, αποφάσισε να δανειστεί το σφυρί του Gran Kain, γνωστό και ως «το σφυρί της απελπισίας». Λόγω της μεγάλης του καταστροφικής δύναμης, ούτε ο ίδιος ο θεός δεν το είχε χρησιμοποιήσει, μολαταύτα στην μανία της ύψωσε το σφυρί και το εξαπόλυσε στο κέντρο της πόλης των Γιγάντων.

 

[Freyr]

Το τέλος των εποχών

 

Μόνο όταν ο ουρανός έβρεχε κόκκινες φλόγες οι Γίγαντες κατάλαβαν την ανοησία που διέπραξαν. Με την βοήθεια της συνδυασμένης δύναμης τους υψώθηκαν για να ανατρέψουν το θυμωμένο χτύπημα του σφυριού, ακόμα όμως και η παρέμβαση τους δεν στάθηκε ικανή να σταματήσει την καταστροφή. Το μόνο που κατάφεραν ήταν να αλλάξουν ελαφρώς την κατεύθυνση του και έτσι καθώς κατέβηκε με ορμή στον κόσμο εμβόλισε τις πόλεις. ‘Ήταν αυτό αρκετό να καταστρέψει την λαμπρότερη σε ολόκληρο τον κόσμο πόλη; Αμέτρητοι γίγαντες καθώς και πλάσματα άλλων φιλών συντρίφθηκαν εκείνη την ημέρα. Ένας τεράστιος κρατήρας έκανε την εμφάνιση του στην γη και στην συνέχεια τα απέραντα κύματα σκέπασαν την επιφάνεια του. Τελικά σχεδόν όλοι οι Γίγαντες είχαν χαθεί. Όσοι από τους Γίγαντες κατάφεραν να επιζήσουν, τράπηκαν σε φυγή ανατολικά για να αποφύγουν την οργή της Einhasad. Η διαδρομή τους παραλληλίζεται με εκείνη της Shilen. Η ακόμα οργισμένη θεά τους κυνήγησε και εκτοξεύοντας αστραπές, τους έκαψε έναν – έναν μέχρι θανάτου. Οι υπόλοιποι Γίγαντες που διέφυγαν, τρέμοντας από φόβο, προσευχήθηκαν στον Gran Kain.

«Gran Kain, Gran Kain! Έχουμε καταλάβει πια την λανθασμένη μας πορεία. Μόνο εσύ μπορείς να σταματήσεις την οργή και την τρέλα της Einhasad. Μη αφήσεις να χαθούμε, εμείς είμαστε αυτοί που γεννηθήκαμε όπου γεννήθηκες και εσύ, εμείς είμαστε τα πιο σοφά, τα πιο δυνατά πλάσματα στην γη!»

Ξαφνικά ο Gran Kain, κατελήφθη από μία συντριπτική αίσθηση οίκτου γι’αυτά τα φτωχά πλάσματα και σκέφτηκε ότι ήδη είχαν υποφέρει πολλά για τις παραβάσεις τους. Έτσι ανύψωσε τα βαθύτερα νερά των νοτίων θαλασσών και έφραξε τον δρόμο της Einhasad. Τότε εκείνη κραυγάζοντας από θυμό είπε «Τι είναι αυτό;! Πώς τολμάς να με εμποδίζεις;! Eva, αγαπημένη μου κόρη, απέσυρε αυτά τα νερά που μου φράζουν τον δρόμο αυτή την στιγμή, αλλιώς ετοιμάσου ν’ακολουθήσεις τα βήματα της μεγαλύτερης αδελφής σου!» Η Eva φοβήθηκε την μητέρα της και αμέσως επέστρεψε τα νερά στην θάλασσα. Έτσι η Einhasad συνέχισε να κυνηγά και να σκοτώνει τους Γίγαντες έναν προς έναν. Εκείνοι τότε κλαίγοντας αποκρίθηκαν στον Gran Kain, «Gran Kain! Δυνατότερε εσύ όλων των θεών! Η Einhasad εξακολουθεί να μας κυνηγά, με σκοπό να μας εξολοθρεύσει! Προσευχόμαστε σ’εσένα, σε παρακαλούμε δείξε έλεος, σώσε μας!» Ο θεός τότε ύψωσε το σημείο της γης όπου στέκονταν οι γίγαντες. Ο τεράστιος βράχος εμπόδιζε την Einhasad και εκείνη πάλι φώναξε με βροντερή φωνή, «Maphr, αγαπημένη μου κόρη! Ποιος τολμάει να μ’εμποδίσει;! Κατέβασε αυτή την στιγμή αυτό το βράχο αλλιώς ετοιμάσου ν’ακολουθήσεις το δρόμο της αδελφής σου!». Φοβισμένη από τα λόγια της μητέρας της, η Maphr προσπάθησε να χαμηλώσει την γη αλλά ο πατέρας της την σταμάτησε.

«Einhasad, γιατί δεν τα παρατάς; Ολόκληρη η γη ένιωσε τον θυμό σου και τρέμει από την οργή σου. Οι σοφοί αλλά ανόητοι γίγαντες αισθάνθηκαν τα αδικήματα τους ολοκληρωτικά. Για κοίτα! Η περήφανη και ευγενής φυλή αυτών των πλασμάτων, αυτοί που κάποτε κυβερνούσαν την γη, τώρα κρύβονται σε μία στενή λουρίδα γης και τρέμουν από φόβο στην προσπάθεια τους να σου ξεφύγουν! Δεν μπορούν πια να προκαλέσουν τους θεούς. Αυτό το μέρος θα γίνει αιώνια η φυλακή τους. Καταλάγιασε την οργή σου, η εκδίκηση σου ολοκληρώθηκε.»

Η Einhasad εξακολουθούσε να είναι θυμωμένη, αλλά δεν μπορούσε να εναντιωθεί στις επιθυμίες του Gran Kain, εκείνος κατείχε δύναμη ισάξια της δικής της. Έτσι αποδέχτηκε τα λόγια του, ήταν προτιμότερο ν’αφησει τους γίγαντες σε αυτό το στενό και άγονο κομμάτι γης να μετανιώνουν αιωνίως για τις αμαρτίες τους, παρά να τους σκοτώσει όλους. Με αυτόν τον τρόπο τελείωσε το κυνήγι της και επέστρεψε στην κατοικία της.

Έπειτα απ’ολα αυτά η Einhasad σπάνια επενέβαινε στα τεκταινόμενα της γης, μίας και ήταν βαθύτατα απογοητευμένη από τα πλάσματα που κατοικούσαν πάνω της. Ο Gran Kain επίσης συμφώνησε να μην παρουσιαστεί ξανά στη γη. Η εποχή των θεών είχε φτάσει στο τέλος της.

 

 

Επιστροφή στην συντροφιά

 

Ο ξένος σταμάτησε την αφήγηση του. Συνεπαρμένοι από την ιστορία του, ούτε που είχαμε κουνηθεί, συνειδητοποιώντας ότι αφορούσε την ιστορία του δικού μας κόσμου. Η φωνή του μολονότι απαλή, διαπερνούσε τα κεφάλια μας, σαν να ήταν μαγική. Ο μύθος που μας είχε πει ήταν τελείως διαφορετικός από αυτόν που ξέραμε, ωστόσο κανένας μας δεν παραπονέθηκε. Εμείς, οι πιο έμπειροι πολεμιστές όλων των περιοχών, είχαμε παρασυρθεί σε μία γωνιά, νευρικοί, ακόμα και τρομοκρατημένοι από αυτόν τον μοναχικό άνδρα. Όταν μία κουκουβάγια πέταξε από δίπλα μας, δειλιάσαμε στον ήχο των φτερών της. Ο ξένος χαμογέλασε, τράβηξε μία ρουφηξιά στην πίπα του και συνέχυσε την ιστορία.

«Μην απορρίψετε την ιστορία μου, γιατί είναι διαφορετική από αυτά που γνωρίζετε για τους θεούς. Δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι οι ιερείς σας είναι πιο κοντά στην αλήθεια απ’οτι ένας περιπλανώμενος ποιητής. Η ιστορία των θεών είναι η θέληση των θεών και όχι αυτή των ανθρώπων. Έτσι πώς είναι δυνατόν μόνο οι ιερείς να γνωρίζουν την αλήθεια; Ακούστε με πάλι καθώς θα συνεχίσω την ιστορία μου, τώρα θα σας πω για την γη μετά την εξαφάνιση των θεών. Αυτή είναι η ιστορία σας.»

 

 

Η συνέπεια

 

Ο κόσμος περιήλθε σε μεγάλη αναραταχή μετά την ξαφνική εξαφάνιση των Γιγάντων. Συνηθισμένοι να διοικούνται από αυτούς, τα ξωτικά, τα Όρκς, οι Νάνοι και οι Άνθρωποι ήρθαν αντιμέτωποι με την σκληρή πραγματικότητα, στο εξής θα έπρεπε να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους. Το κυριότερο σε αυτή την νέα τρομακτική αλλαγή ήταν ότι ο κόσμος στον οποίο ζούσαν έστεκε ερημωμένος μετά το καταστροφικό χτύπημα του Σφυριού της Απελπισίας. Πολλοί πέθαναν κατά την διάρκεια των καταστροφών που προκάλεσε η Einhasad και ακόμα περισσότεροι από την σύγχυση και το χάος που είχε επακολουθήσει. Οι φιλές της γης παρακάλεσαν θερμά τους θεούς για την σωτηρία τους, εκείνοι όμως δεν ανταποκρίθηκαν.

Πρώτα τα ξωτικά ανέλαβαν να θέσουν υπό έλεγχο την κατάσταση καθώς κατά την διάρκεια της εποχής των Γιγάντων, ήταν αρμόδια για την πολιτική. Κατάφεραν να ενώσουν τις φιλές και να συνεχίσουν την ζωή τους, με το πέρασμα του χρόνου όμως, γίνονταν προφανές ότι δεν διέθεταν τις ίδιες ικανότητες με τους Γίγαντες στην διακυβέρνηση. Οι πρώτοι που εναντιώθηκαν στα ξωτικά ήταν τα Όρκς.

«Είναι τα ξωτικά ισχυρότερα από εμάς; Όχι! Έχουν το δικαίωμα να μας κυβερνούν; Όχι! Δεν ανεχόμαστε από αυτούς που είναι πιο αδύναμοι από εμάς να τολμούν να στέκονται πιο πάνω από εμάς»

Οι στρατιωτικές δυνάμεις των Όρκς ήταν ισχυρές, μολονότι ζούσαν εν ειρήνη, και τα ξωτικά κρίνονταν κατώτερα σε σύγκριση με τα υπερήφανα και άφοβα Όρκς.Από την μία στιγμή στην άλλη, η πλειοψηφία των εκτάσεων περιήλθε στην κυριότητα των Όρκς, παραγκωνίζοντας τα ξωτικά σε μία γωνιά της ηπείρου. Τότε εκείνα ζήτησαν την βοήθεια των νάνων, οι οποίοι με τον μεγάλο πλούτο τους και τα ανώτερα όπλα τους, θα είχαν πιθανότητες ενάντια στα Όρκς.

«Φυλή της γης, βοηθήστε μας. Οι βίαιες ορδές των Όρκς μας εκδίωξαν με τις ισχυρές τους δυνάμεις. Ελάτε, ας τους πολεμήσουμε μαζί»

Αλλά οι Νάνοι αρνήθηκαν ψυχρά να τα βοηθήσουν. Στα μάτια τους, ο κόσμος είχε στραφεί υπέρ των Όρκς. Δεν υπήρχε λόγος για τους ρεαλιστές Νάνους να σταθούν στο πλευρό των αδυνάτων. Τα ξωτικά εξοργίστηκαν, δεν μπορούσαν όμως να αμφιταλαντεύονται στην απόφαση τους. Αποφάσισαν λοιπόν να ζητήσουν την βοήθεια της φτερωτής φυλής των Άρτιας. Οι αναγνωριστικές τους ικανότητες και οι εναέριες επιθέσεις τους θα ήταν επαρκής βοήθεια για να θριαμβεύσουν εναντίον των Όρκς.Έτσι μία αντιπροσωπία των Ξωτικών ταξίδεψε ως την άκρη της γης για να επιδιώξει την βοήθεια τους.

«Φυλή του ανέμου, ενισχύστε μας με την βοήθεια σας! Τα βάρβαρα Όρκς μας καταδυναστεύουν με τις δυνάμεις τους. Ενωθείτε μαζί μας δίνοντας τους ένα μάθημα για την ανοησία τους!»

Αλλά ως συνήθως, οι Άρτιας δεν ενδιαφέρονταν για την πολιτική ή τον πόλεμο στον κόσμο. Ήταν αποφασισμένοι να μην πάρουν κανενός το μέρος και να κρυφτούν όσο το δυνατόν βαθύτερα στην ενδοχώρα. Τα Ξωτικά ήταν απελπισμένα.

«Αλίμονο, κανείς δεν θα μας βοηθήσει! Αυτό θα είναι το τέλος του είδους μας; Θα καταλάβουν τελικά τα βρομερά Όρκς τα εδάφη και θα διεκδικήσουν την δόξα και τον πλούτο;»

 

 

 

[Freyr]

Μία νέα συμμαχία

 

Απορριπτόμενα από τους ρεαλιστές Νάνους και τα ουδέτερα Άρτιας, τα Ξωτικά απέμειναν χωρίς συμμάχους στον πόλεμο που επρόκειτο να διεξάγουν εναντία στα Όρκς. Εγκαταλελειμμένα στην μοίρα τους, εξεπλάγησαν στην εμφάνιση ενός ξένου μεταξύ τους. Ο ξένος γονάτισε μπροστά στον βασιλιά των Ξωτικών, ο οποίος κοιτάζοντας τον διεισδυτικά ανακάλυψε ότι εκπροσωπούσε τους ανθρώπους. Ο ξένος φορούσε μία κορώνα καμωμένη από κλαδιά δέντρων.

«Τι είναι αυτό, ηγέτης των ταπεινών ανθρώπων;» ρώτησε ο βασιλιάς, «Μήπως ήρθες να χλευάσεις την δύσκολη θέση μας;»

Ο άνθρωπος κατέβασε το κεφάλι του και είπε, «Όχι, σοφέ βασιλιά. Ήρθαμε να διαπιστώσουμε αν οι ασθενικές μας δυνάμεις μπορούν να δώσουν οποιαδήποτε βοήθεια σε σας.»

Τα Ξωτικά χάρηκαν, οι Άνθρωποι ήταν ανόητοι και αδύναμοι, εντούτοις πολυάριθμοι, θα προσέφεραν βοήθεια στην μάχη.

«Εύγε βασιλιά των Ανθρώπων, αν και ασήμαντα όντα, η πιστή σας αφοσίωση και η προθυμία σας να θυσιάσετε τις ζωές σας για εμάς, είναι αξιοθαύμαστη. Προχωρήστε στην νικηφόρα μάχη και θα ωφεληθείτε στεκόμενοι κάτω από τα Ξωτικά»

Ο βασιλιάς των Ανθρώπων γονάτισε βαθιά μπροστά στον βασιλιά των Ξωτικών, έπειτα ύψωσε το κεφάλι του και αντίκρισε τον ομόλογο του. «Οι περισσότεροι ευγενής που έχουμε εμείς οι Άνθρωποι έχουν ένα αίτημα από εσάς προτού ξεκινήσει η μάχη για την μεγάλη νίκη της φυλής των Ξωτικών. Οι δυνάμεις μας δεν είναι ισχυρές. Τα δόντια μας δεν μπορούν ούτε να γρατζουνήσουν το δέρμα των Όρκς και τα νύχια μας, είναι άχρηστα μπροστά στους μύες τους. Σας παρακαλούμε, προσφέρετε μας την δύναμη για να ενατιοθούμε. Διδάξτε μας την γνώση της μαγείας σας»

Αυτή η τολμηρή πρόταση συγκλόνισε και εξόργισε τα Ξωτικά.Να διδάξουμε την μαγεία στους ανθρώπους; Ποτέ! Άρχισαν να χειρονομούν επικαλούμενοι ξόρκια για να μετατρέψουν τους ανθρώπους σε σωρούς από στάχτες, αλλά η αρχηγός των Ξωτικών, η Veora παρενέβη. Αισθάνθηκε ότι το αίτημα των Ανθρώπων δεν αποτελούσε καμία απειλή και θα έπρεπε να επαινεθεί. Ήταν πολύ αδύναμοι και αναμφίβολα χωρίς βοήθεια δεν θα μπορούσαν να νικήσουν τα Όρκς. Και με τα κατώτερα μυαλά που διέθεταν, δεν θα ήταν καθόλου απειλή ακόμα και αν μάθαιναν τη μαγεία. Έτσι ετέθη υπέρ σε κάτι που αργότερα έμελλε να στοιχίσει την ίδια της την ζωή.

Οι Άνθρωποι αφοσιώθηκαν στην εκμάθηση της μαγείας, μαθαίνοντας γρηγορότερα απ’οτι είχαν υπολογίσει τα Ξωτικά. Τα ανθρώπινα σώματα, αν και δεν ήταν τόσο δυνατά όσο αυτά των Όρκς, δυνάμωναν με την συνεχή εξάσκηση. Ήταν έμπειροι με τα χέρια τους και μπορούσαν επιδέξια να χειρίζονται τον εξοπλισμό, και περισσότερο απ’οτιδήποτε άλλο το πλήθος τους ήταν μεγάλο και εντυπωσιακό. Σύντομα ο στρατός των ανθρώπων μετατράπηκε σε τρομερή δύναμη.

 

Ένας σύμμαχος μετατρέπεται σε εχθρό

 

Η συμμαχία των Ανθρώπων και των Ξωτικών βαθμιαία άρχισε να υπερτερεί των Όρκς. Καθώς η έκβαση της μάχης έδινε πλεονέκτημα στην συμμαχία, οι Νάνοι παραμέρισαν την συμμαχία τους με τα Ορκς και ξεκίνησαν να προμηθεύουν τους ανθρώπους. Τώρα πια με δυνατότερες πανοπλίες και ισχυρότερα όπλα, οι Άνθρωποι μπορούσαν να νικήσουν των στρατό των Όρκς χωρίς την βοήθεια των Ξωτικών.

Τα Ξωτικά άρχισαν να ανησυχούν, παρόλο που οι νίκες της συμμαχίας πλήθαιναν. Μπορούσαν να αισθανθούν την δύναμη των Ανθρώπων να αυξάνεται ανεξέλενκτα. Ωστόσο δεν επέτρεψαν στις ανησυχίες τους να τα καταβάλουν, καθώς δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι οι κατώτεροι όλων, τα ανθρώπινα σκουπίδια, θα επαναστατούσαν. Και καθώς πλησίαζαν στην τελική νίκη τους ενάντια στα Όρκς, δεν είχαν καιρό να εμμένουν σε αμφιβολίες απέναντι στους ανθρώπους. Οι άνθρωποι εξακολουθούσαν να μαθαίνουν υψηλότερες μορφές μαγείας, και τελικά ο πόλεμος τελείωσε νικηφόρα για την συμμαχία των ανθρώπων και των ξωτικών. Τα Όρκς αναγκάστηκαν να υπογράψουν μια ταπεινωτική συνθήκη ειρήνης και γρήγορα υποχώρησαν στην ασφάλεια των φωλιών τους, στα βόρεια μέρη του Elmore.

Ο αρχηγός των Όρκς γέλασε καθώς αναχωρούσε, «Ανόητα Ξωτικά. Αυτή η νίκη δεν είναι δική σας, αλλά των βρώμικων Ανθρώπων. Πώς έχετε σκοπό να ελέγξετε αυτά τα τέρατα που δημιουργήσατε;»

Με ειλικρίνεια στα πικρά του λόγια, τώρα τα Ξωτικά αντιμετώπιζαν μια νέα απειλή, τους Ανθρώπους. Αλλά μετά την μεγάλη μάχη, ήταν πολύ κουρασμένα και αδύναμα να παλέψουν. Αντίθετα οι Άνθρωποι με τις νέες τους μαγικές δυνάμεις ήταν δυνατοί. Έτσι οι Άνθρωποι εναντιώθηκαν στα Ξωτικά.

Πολύ αργά πια, τα Ξωτικά είχαν καταλάβει ότι είχαν πάρει υπό την προστασία τους τους γόνους των δράκων. Για ακόμα μία φορά μία άγρια μάχη μεταξύ μαγικών δυνάμεων συντάραζε την γη. Αλλά τα Ξωτικά ήταν πολύ αδύναμα για να καταστείλουν τις δυνάμεις των Ανθρώπων. Αργά απωθήθηκαν μέχρι που αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν στην ασφάλεια που τους παρείχαν τα δάση τους.Στην ασφαλή τους θέση, προετοιμάστηκαν για την τελική σύγκρουση ενάντια στους Ανθρώπους. Η μαγεία τους ήταν ισχυρότερη σε αυτά τα δάση και επιδίωξαν να χρησιμοποιήσουν αυτό το πλεονέκτημα για την νίκη.

Τα ξωτικά έσκαψαν βαθιά μπουντρούμια στα οποία σύντομα αντηχούσαν οι κλαγγές των σπαθιών και οι ιαχές των μαχών. Αλλά οι τελικοί νικητές στην τρίμηνη πολιορκία ήταν οι Άνθρωποι. Ούτε η υπερηφάνεια, ούτε οι μαγικές δυνάμεις των δασών των Ξωτικών, ακόμη ούτε και η ανώτερη μαγεία τους δεν στάθηκε ικανή να εμποδίσει το ατελείωτο ρεύμα του Ανθρώπινου στρατού. Τελικά υπέφεραν μεγάλες ζημιές και δραπέτευαν βαθιά στο δάσος. Κατά την υποχώρηση τους, πέταξαν ισχυρά εμπόδια γύρω από τα δάση για ν’αποφύγουν οποιαδήποτε μελλοντική καταπάτηση από τους ανθρώπους ή τις άλλες φιλές.

Έτσι οι Άνθρωποι κατέκτησαν ολόκληρη την γη.

 

 

Επιστροφή στην συντροφιά

 

Ο ξένος κοίταξε τριγύρω, η πρόσφατη αφήγηση της ιστορίας του, είχε ολοκληρωθεί.

Η ιστορία ήταν διαφορετική από οποιαδήποτε είχαμε ακούσει, όμως παράξενα γνωστή. Το όμορφο ξωτικό που μας συντρόφευε κάθονταν ήσυχο, δάκρυα ξεχείλιζαν στα μάτια της.

Η νύχτα όλο και βάθαινε καθώς ο ξένος μιλούσε και τώρα οι κραυγές των άγριων πλασμάτων δεν ακούγονταν πουθενά. Ο αέρας είχε πάψει να θροΐζει πάνω από τα κλαδιά των δέντρων, ακόμα και η ροή του νερού στο κοντινό ρυάκι έμοιαζε βουβή και απαλή. Μόνο ο ήχος της αναπνοής μας και το τρίξιμο της φωτιάς που έκαιγε στην κατασκήνωση, ακούγονταν μέσα στη νύχτα. Έμοιαζε σαν ολόκληρη η φύση γύρω μας, να κρατά την αναπνοή της για να ακούσει την ιστορία που λέγονταν κοντά στην φωτιά. Πλησιάσαμε κοντύτερα καθώς ο ξένος, που καθάριζε το λαιμό του με ένα χαμηλόβροντο βήχα, άρχιζε πάλι.

«’Έτσι. Δεν είναι ειρωνικό ότι τα υποδεέστερα πλάσματα όλων, οι άνθρωποι, κατάφεραν τελικά την κατοχή της γης; Αλλά αυτό είναι το αποτέλεσμα της ανθρώπινης θέλησης. Ακόμα και οι θεοί δεν φαντάστηκαν ότι οι άνθρωποι θα γίνονταν οι κυρίαρχοι της γης.»

«Τώρα θα σας πω την ιστορία του πιο λαμπρού ανθρώπινου βασιλείου που υπήρξε ποτέ. Αυτή είναι η ιστορία των ανθρώπων που περπάτησαν την ίδια πορεία με τους γίγαντες.»

[Freyr]

Η ιστορία ξαναγράφεται

 

Κατά την διάρκεια των μακροχρόνιων μαχών ενάντια στα Όρκς και τα ξωτικά, οι άνθρωποι άρχισαν να διαμορφώνουν πρωτόγονα βασίλεια μεταξύ τους. Η κεντρική ομάδα απαρτίζονταν από την γενιά της Αθηνάς και οι άνθρωποι αυτοί ειδικεύονταν στην μαγεία. Προστάτευαν τον λαό τους με τις δυνάμεις τους, διατηρούσαν την τάξη στις επερχόμενες απειλές και περιστασιακά εμπλέκονταν σε μικρές και μεγάλες μάχες.

Η τάξη επανήλθε γρήγορα όταν ο ηγέτης της Αθηνάς, ο Shuniman, ένωσε τις περιοχές γνωστές πια ως Aden και Elmore. Ονόμασε το βασίλειο του Elmoreden και αυτοαποκαλέστηκε αυτοκράτορας. Η καμωμένη από κλαδιά δέντρων κορώνα που κοσμούσε το μέτωπο του, έγινε χρυσή με λαμπερά κοσμήματα πάνω της. Έγινε γνωστός ως μία παρουσία σχεδόν ίση με τους θεούς, όπως τον θεωρούσαν οι οπαδοί του.

Ο αυτοκράτορας Shuniman ανησυχούσε σχετικά με το όριο της ανθρώπινης ζωής. Το γεγονός ότι ο Gran Kain, ο θεός του θανάτου και της καταστροφής, ήταν ο δημιουργός τους, τους είχε προκαλέσει ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας. Επιπλέον, οι ιστορίες ότι δημιουργήθηκαν από τα περισσεύματα των άλλων φιλών ήταν βαθιά ταπεινωτικές γι’ αυτούς τους νέους κυβερνήτες της γης. Για το νέο τους βασίλειο, χρειάζονταν έναν νέο μύθο, μία νέα ιστορία που θα τους παρουσίαζε ως ευγενή όντα.

Τελικά, και μέσω μεγάλης κλίμακας θρησκευτική μεταρρύθμιση, ο Shuniman, έκανε την Einhasad θεά των ανθρώπων αντί τον Gran Kain. Ο μύθος και η ιστορία άλλαξαν και όσοι εξασκούσαν την μαύρη μαγεία, όπως οι πιστοί του Gran Kain, εκδιώχθηκαν. Η θρησκευτική μεταρρύθμιση συνεχίστηκε για γενεές ώσπου τελικά οι άνθρωποι πίστεψαν ότι η Einhasad, η θεά του καλού, ήταν η δημιουργός τους και ότι ο Gran Kain ήταν απλά ο θεός του κακού. Όταν έμαθε για όλα αυτά ο Gran Kain, γέλασε συγκαταβατικά.

«Ακόμα και αν δεν με υπηρετείτε, δεν θα θυμώσω. Αλλά ανόητοι άνθρωποι, όσο και να προσπαθείτε να καλύψετε τον ουρανό με τα χέρια σας, είναι δυνατόν να είναι μικρότερος από την...

 

 

Το Elmoreden και ο Perios

 

Όσο ο αυτοκράτορας Shuniman και το βασίλειο του, το Elmoreden, αυξάνονταν και ευημερούσε, πέρα από την θάλασσα, η Gracia βοούσε ακόμα από τις αναταραχές. Η γεωγραφία της, ποικίλε και ήταν επικίνδυνη, και ενώ πολλές ομάδες μάχονταν για τον έλεγχο, καμία δεν στάθηκε ισχυρή για να ενοποιήσει την κυβέρνηση. Μικρά βασίλεια διέσχιζαν το τοπίο διεκδικώντας μερίδιο γης και διεξάγοντας μικρές αψιμαχίες ή μεγάλες μάχες στον αγώνα της κυριαρχίας.

Ήρθε η μέρα που οι ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις του Elmoreden εισέβαλαν στα εδάφη μέσω της δυτικής θάλασσας και έτσι τα βασίλεια αναγκάστηκαν να ενωθούν για να αμυνθούν. Μεγάλο μέρος των βασιλέων και των αριστοκρατών σκοτώθηκε σε αυτή την διαδικασία. Οι επιζώντες αριστοκράτες αύξησαν τις δυνάμεις τους και τελικά η εισβολή αποκρούστηκε, αλλά χρειάστηκε η ίδρυση ενός ηνωμένου βασιλείου της Gracia, αυτό το βασίλειο ονομάστηκε Perios.

Έκτοτε, το Perios και το Elmoreden έμειναν σε μία συνεχή διαμάχη για την κυριαρχία. Το Elmoreden, που είχε αρχικά καθιερώσει ένα ηνωμένο βασίλειο και μία μεγάλη στρατιωτική δύναμη, ήταν μακράν ανώτερο. Αλλά το Perios, είχε πλεονεκτήματα από μόνο του. Κατ’αρχάς, η θάλασσα που χώριζε τα βασίλεια, περιόριζε τις επιλογές του Elmoreden στην επίθεση. Επίσης μεγάλης σπουδαιότητας ήταν το γεγονός ότι οι άνθρωποι του Perios, κατείχαν ισχυρά απομεινάρια των γιγάντων που μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν στον στρατό προς όφελος τους.

Ακόμα και με τις συντριπτικές του δυνάμεις, τελικά ο στρατός του βασιλείου του Elmoreden δεν κατάφερε να κατακτήσει το Perios.

 

 

Ο Beleth και το Ivory Tower

 

Το βασίλειο του Elmoreden ήταν ο οίκος του Ivory Tower, ένα ίδρυμα για την εκμάθηση της μαγείας. Οι μάγοι που εργάζονταν σε αυτόν πάσχιζαν για την ανάκτηση, την μελέτη και την βελτίωση πάνω στην μαγεία των αρχαίων γιγάντων. Η μαγική ικανότητα των μελετητών του πύργου ήταν μεγάλη και η επιρροή τους στο βασίλειο ήταν όμοια με εκείνη του Elmoreden στην αυτοκρατορία.

Μεταξύ αυτών στο Ivory Tower, ήταν ο Beleth, ο ισχυρότερος μάγος όλων και μία από της μεγαλύτερες ιδιοφυΐες που περπάτησε ποτέ στην γη. Απέκτησε εμμονή με την μαγεία των γιγάντων και κατόρθωσε να ελέγξει με επιτυχία όλες τις δυνάμεις τους. Αλλά η δύναμη των γιγάντων ήταν καταραμένη, ακατάλληλη για τους ανθρώπους και κατέχοντας την, η φιλοδοξία και η δίψα του Beleth για τον έλεγχο έγινε ασυγκράτητη. Πανικόβλητο το βασίλειο και οι μάγοι του Ivory Tower, συνδύασαν τις δυνάμεις τους για να απαλλαγούν από τον Beleth. Αλλά εκείνος διέθετε υπερβολική δύναμη στις σκοτεινές τέχνες.

Τελικά οι μάγοι του πύργου χρησιμοποίησαν απαγορευμένη μαύρη μαγεία για να επιτύχουν την καταστολή του Beleth αρκετή για να τον παγιδέψουν και να τον αιχμαλωτίσουν στα μπουντρούμια κάτω από τον πύργο. Παρόλο που ιππότες και μάγοι φρουρούσαν την φυλακή του, εκείνος κατάφερε να σπάσει τα δεσμά του και να δραπετεύσει. Πέταξε μέχρι το νησί Hellbound για ν’ανακτήσει τις δυνάμεις του και να συνεχίσει την φιλοδοξία του, στην κατάκτηση της γης.

Η μαύρη μαγεία του Beleth είχε ένα μόνιμο αποτέλεσμα, τα νότια μέρη της περιοχής, γνωστά τώρα ως Gludio, παρέμεναν χαμένα στην μαύρη μαγεία και πολλοί άνθρωποι πέθαναν όταν εξαπέλυε τα ξόρκια. Το βασίλειο κατηγόρησε γι’αυτό τον Beleth και διέδωσε ότι ήταν ένας δαίμονας μεταξύ των ανθρώπων.

 

[Freyr]

Η διάσταση των Ξωτικών

 

Μία μεγάλη αλλαγή συνέβη εκείνη την χρονική περίοδο στα δάση των ξωτικών. Χάνοντας τον έλεγχο της ηπείρου από τους ανθρώπους, τα ξωτικά βαθμιαία έχαναν και την αυτοπεποίθηση τους. Ξεχνώντας όλοι την φιλοδοξία τους για κυριαρχία στις εκτάσεις, αρκέστηκαν στις φιλήσυχες ζωές τους στα δάση.

Υπήρξε μία ομάδα, γνωστή ως καφετή ξωτικά που ήταν δυσαρεστημένα με τον εφησυχασμό των υπόλοιπων ξωτικών. Κατέχοντας μία ισχυρά φιλόδοξη ιδεολογία, επέμεναν ότι η μάχη ενάντια στους ανθρώπους έπρεπε να συνεχιστεί, ακόμα και αν αυτό σήμαινε την χρήση της απαγορευμένης, μαύρης μαγείας. Εντούτοις, αυτή η στάση, αντιμετωπίστηκε με βίαιη αντίσταση από τα άλλα ξωτικά. Κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου, μεταξύ των καφέ ξωτικών εμφανίστηκε ένας μάγος άνθρωπος και πλησιάζοντας τον ηγέτη τους, είπε

«Βασιλιά των καφέ ξωτικών, επιθυμείς την δύναμη. Αλλά η αδυναμία των ξωτικών των δέντρων και των υποστηρικτών τους σε φοβίζει ν’αποκτήσεις την μεγάλη δύναμη που σου αξίζει. Η μόνη τους ανησυχία είναι για το εάν θα τους επιτεθείτε ή αν θα επιφέρετε μεγαλύτερη καταστροφή προκαλώντας τους ανθρώπους. Αυτές είναι οι σκέψεις που έχουν προκαλέσει την παρούσα αδυναμία στην φυλή των ξωτικών;»

Ο ηγέτης των ξωτικών τότε αποκρίθηκε καχύποπτα «Ποιος είσαι εσύ άνθρωπε μάγε; Τι σκοπούς έχεις για να μας ξεγελάσεις;»

«Το όνομα μου είναι Dasparion και είμαι ένας απλός μάγος, αλλά διαθέτω την δύναμη που ποθείτε. Μπορώ να σας βοηθήσω να πραγματοποιήσετε τις φιλοδοξίες σας, ως αντάλλαγμα όμως θα πρέπει να μου προσφέρετε αυτό που επιθυμώ.»

«Αυτό που επιθυμείς; Και τι μπορεί να είναι αυτό;»

«Την νεότητα σας. Το μυστικό της αιώνιας ζωής.» Ένα αμυδρό χαμόγελο σχηματίστηκε στις γωνίες του στόματος του Dasparion. «Αν και επιδέξιος στην μαγεία, είμαι ακόμα ένας άνθρωπος και η διάρκεια ζωής μου δεν είναι ούτε εκατό χρόνια. Οπότε βασιλιά των καφέ ξωτικών, πια είναι η απόφαση σου; Μπορούμε να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο για να επιτύχουμε αυτό που επιθυμούμε.»

Γοητευμένα από την μαύρη μαγεία που κατείχε ο Dasparion, τα καφέ ξωτικά δέχτηκαν την πρόταση και με την διδαχή του έμαθαν τις σκοτεινές τέχνες. Ο Dasparion απέκτησε την γνώση της αθανασίας και εγκατέλειψε το δάσος ικανοποιημένος.

Μαθαίνοντας όλα αυτά τα υπόλοιπα ξωτικά, εξοστράκισαν τα καφέ ξωτικά, τα οποία είχαν εγκαταλείψει την Einhasad και ακολουθούσαν τον Gran Kain. Μία μάχη επακολούθησε μεταξύ των ξωτικών. Τα καφέ που ενήργησαν σύμφωνα με τα σχέδια του Dasparion, χρησιμοποίησαν θανατηφόρα ξόρκια για ν’αφανίσουν τα ξωτικά των δέντρων. Αλλά εκείνα με την ανάσα τους να σβήνει στον θάνατο τα καταράστηκαν. Η κατάρα σάπισε τα δάση τους και αυτά μετατράπηκαν σε μία φυλή του σκότους. Έκτοτε τα καφέ ξωτικά παρέμειναν γνωστά ως σκοτεινά ξωτικά.

 

 

Το τέλος μιας χρυσής εποχής

 

Η χρυσή εποχή του Elmoreden ήρθε χίλια χρόνια μετά την ίδρυση του, κατά την διάρκεια της ηγεμονίας του αυτοκράτορα Baium. Με μεγάλες ηγετικές ικανότητες και χάρισμα, ο Baium δημιούργησε τον ισχυρότερο στρατό στην ιστορία του βασιλείου. Αυτός ο στρατός οδήγησε τα Όρκς τα οποία διέθεταν σημαντική επιρροή στα βόρεια μέρη του Elmore, στα μαύρα δάση, γνωστά αργότερα ως το βασίλειο των Όρκς. Επιπλέον, πραγματοποίησε αλλεπάλληλες επιθέσεις στο βασίλειο του Perios ώσπου τελικά κατέλαβε τα νότια μέρη της Gracia.

Στα κατοπινά του χρόνια ο Baium, έχασε το ενδιαφέρον του για τις κατακτήσεις και χρησιμοποίησε τις δυνάμεις του βασιλείου του στην κατασκευή ενός περίτεχνου πύργου που θα υψώνονταν ως τα σύννεφα.

«Το όνομα μου εμπνέει φόβο σε κάθε γωνιά της ηπείρου. Δεκάδες χιλιάδων ζωές μπορούν να χαθούν ή να σωθούν με μία απλή κίνηση του χεριού μου. Η δύναμη μου είναι απόλυτη. Δεν μπορώ να αντέξω όμως ότι θα έχω αυτή την δύναμη μόνο για μερικές δεκαετίες! Όχι, θ’αποκτήσω παντοτινή ζωή από τους θεούς και θα κυβερνήσω το βασίλειο μου για πάντα!»

Ο θαυμαστός πύργος που σχεδίασε ο Baium, διερκησε τριάντα έτη για την κατασκευή του. Σκόπευε να χρησιμοποιήσει τον πύργο για να αναρριχηθεί ως την κατοικία των θεών και να λάβει το μυστικό της αιώνιας ζωής. Όταν όμως το έκανε αυτό, εκείνοι εναντιώθηκαν στα σχέδια του και του έδωσαν αυτήν την απάντηση,

«Παιδί των ταπεινών ανθρώπων, και ταπεινέ εσύ άνθρωπε, τόλμησες να ρυπάνεις την κατοικία μας για την αιώνια ζωή σου; Δεν διδάχτηκες τίποτα από το μάθημα των γιγάντων; Πολύ καλά, αν η αιώνια ζωή είναι αυτό που επιθυμείς, θα ικανοποιήσουμε το αίτημα σου. Αλλά δεν θα αφήσεις ποτέ τον πύργο σου.»

Προκαλώντας την μανία των θεών, ο Baium παγιδεύτηκε αιώνια στην κορυφή του πύργου του. Μετά την ξαφνική εξαφάνιση του αυτοκράτορα, ένας άγριος ανταγωνισμός ξέσπασε μεταξύ των μελών της βασιλικής οικογένειας καθώς ο καθένας επιθυμούσε την άνοδο του στον θρόνο. Ωστόσο πολυάριθμοι ήταν και οι αριστοκράτες που άδραξαν την ευκαιρία να διακυβεύσουν την θέση τους στον θρόνο, αφήνοντας ολόκληρο το βασίλειο να εμπλακεί σε μία εσωτερική σύγκρουση. Οι δαπάνες και οι απαιτήσεις σε εργατικό δυναμικό στην κατασκευή του πύργου, είχαν ήδη αποδυναμώσει το βασίλειο. Η προστιθέμενη σύγκρουση και τα πισώπλατα μαχαιρώματα πάνω από τον κενό θρόνο ήταν ο τελευταίος οιωνός. Το περίλαμπρο βασίλειο του Elmoreden, ισχυρό στην ήπειρο για περισσότερο από χίλια χρόνια περιήλθε γρήγορη σε παρακμή. Μέσα σε μόλις είκοσι χρόνια, παράδερνε σε έναν κυκεώνα.

 

Επιστροφή στην συντροφιά

 

Η ιστορία που ανταλλάξαμε με ένα γεύμα και την θερμή φωτιά, συνέχησε να ξετυλίγεται προς μία δυσάρεστη κατεύθυνση. Δεν γνωρίζαμε την ταυτότητα αυτού του ξένου, ούτε τον λόγω που μας αφυγούνταν αυτές τις ιστορίες. Οστόσο ακούγαμε, ήμασταν αιχμάλωτοι, ανίκανοι να κοιτάξουμε μακριά ή να κινηθούμε, λες και μία αόρατη δύναμη μας κρατούσε καρφωμένους στις θέσεις μας.

Ο άνδρας λειτουργούσε σαν να μην ήμασταν καθόλου εκεί. Συνέλεξε ξερά κλαδάκια γύρω από τα πόδια του και πυροδότησε την εξασθενημένη φωτιά. Οι φλόγες, που ήταν σχεδόν νεκρές, αναζοπυρώθηκαν ρωμαλέα. Ούτε που έριξε ένα βλέμα προς εμάς καθώς ξεκινούσε πάλι να μιλά.

«Η ιστορία μου τώρα είναι σχεδόν στο τέλος της. Η ιστορία που πρόκειται να σας πώ είναι γνωστή, είναι αυτή της προσπάθειας για δύναμη των ανθρώπων που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Είναι η ιστορία της ηπείρου μετά την πτώση του Elmoreden.»

 

 

 

 

 

 

[WeirdSituation]

giati ta grafeis se diaforetika reply ? dn boreis na ta valeis se ena topic ?

δεν χωράνε όλα σε ένα.

[Freyr]

Μάχη για την ήπειρο

 

Ενώ η διάλυση του Elmoreden λειτούργησε επιβραδυντικά στην πτώση του βασιλείου του Perios, τίποτα δεν μπορούσε να σταματήσει τα επερχόμενα πλήγματα από της Gracia έως τον νότο, ούτε το ολέθριο κρύο που την έπληξε από τον βορά. Όπως το Elmoreden, έτσι και το Perios χάθηκε στους σκονισμένους τόμους της ιστορίας.

Μετά την πτώση αυτών των μοναδικά μεγάλων βασιλείων, η περιοχή ενεπλάκη σε μία τρομαχτική αναταραχή, και οι σκοτεινές εποχές ξύπνησαν τις μνήμες των συνεπειών του Μεγάλου Πλήγματος. Η αριστοκρατία των ανθρώπων αντιμάχονταν για την υπεροχή ενώ κάποιοι μεταξύ αυτών χορήγησαν εδάφη σε μη- ανθρώπους με αντάλλαγμα στρατιωτική δύναμη. Τα Όρκς επωφελήθηκαν αυτής της ευκαιρίας και απέκτησαν ένα έρεισμα για να εξασκήσουν τις δυνάμεις τους. Αναδιοργανώνοντας τις στρατιές τους, για ακόμα μία φορά, διεξήγαγαν εκστρατεία για να κυριαρχήσουν στην ήπειρο. Ο στρατός τους ήταν ισχυρός και σύντομα κατέλαβαν τα βόρεια μέρη του Elmore, αλλά η πάλη μεταξύ των τάξεων των ευγενών Όρκς και των κατωτέρων τα αποδυνάμωσε.

Μεταξύ των συγκρούσεων, τα Ξωτικά δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε άλλο παρά να υπερασπιστούν τις ζωές τους στην ατέρμονη μάχη ενάντια των σκοτεινών αδελφών τους. Και οι Νάνοι που δεν είχαν καμία σχέση με τις βιαιοπραγίες των Όρκς, εύκολα παραγκωνίστηκαν.

Σε αυτήν την περίοδο, μία κυρίαρχη φατρία ανθρώπων προέκυψε, το Βασίλειο του Elmore. Ο ισχυρισμός τους ότι ήταν άμεσοι απόγονοι του αυτοκράτορα του Elmoreden, είτε αλήθεια είτε μύθος, έγινε ευρέως αποδεκτός, γιατί πίσω από τις λέξεις τους υπήρχε η αλήθεια της δύναμης και του ξίφους. Οι στρατιές του Elmore και των Όρκς συγκρούστηκαν σε πολλές τρομαχτικές μάχες. Ο πόλεμος διεξάγονταν για πολλά χρόνια, κοστίζοντας αρκετά και στις δύο πλευρές. Οι αντιμαχόμενοι ήταν ισάξιοι, παρόλο που οι Άνθρωποι ξεπερνούσαν αριθμητικώς τον εχθρό τους, η αμιγής δύναμη των Όρκς τους έθεσε ως έναν τρομερό αντίπαλο. Εντούτοις, τελικά άσχημα ηττημένα, τα Όρκς επέστρεψαν στα εδάφη τους, καιροφυλακτώντας και καταστρώνοντας σχέδια εκδίκησης. Όσο για τους Νάνους, όσοι απέμειναν εκδιώχτηκαν από τους ανθρώπους στα βάθη των Σπονδυλωτών Βουνών.

Με την περιορισμένη τώρα δύναμη του, το Elmore κατάφερε να αποκτήσει τον έλεγχο των βόριων περιοχών και βάδιζε νότια με σκοπό την επανασύνδεση της ηπείρου κάτω από την σημαία του. Αλλά η ενοποίηση της διαιρεμένης ηπείρου δεν επρόκειτο να συμβεί. Το Oren, το ισχυρότερο των νοτίων βασιλείων, απέκρουσε τους εισβολείς με τους δυνατούς μάγους και τους καλά εκπαιδευμένους στρατιώτες του, έτσι το Elmore δεν μπορούσε να συγκριθεί στην αγριότητα με έναν στρατό που υπερασπίζονταν την γη του.

Τα διάφορα νότια βασίλεια άκμασαν υπό την προστασία του Oren και μαζί άρχισαν να παίρνουν την μορφή ενός έθνους. Αυτά διατήρησαν ισορροπία μεταξύ τους, έτσι ισχυροποιήθηκαν και ευημέρησαν.

 

Η άνοδος δύο βασιλείων

 

Στους πολυάριθμους πολέμους που διαρκησαν για πολλές γενεές και μέσα από το χάος, η Gracia ήταν η πρώτη που πέρασε το νήμα στο κουβάρι της ενότητας. Ένας άνδρας που ονομάζονταν Paris, με την στρατιωτική του ανδρεία και την τεράστια δύναμη του έφερε την δόξα στον λαό του, νικώντας πολλές μάχες και διεκδικώντας γη στο όνομα του Beheim.

Ο Paris επέτυχε θρυλική θέση όταν αυτός και ο στρατός του αντιμετώπισαν τους μοχθηρούς ορεινούς γηγενείς του Quaser. Σε μία απελπισμένη μάχη ενάντια στον Tor, τον δυνατότερο πολεμιστή του Quaser, ο Paris κατάφερε χτυπώντας τον ένα κρίσιμο τραύμα. Μη έχοντας χάσει ποτέ πριν μάχη, ο θρύλος λέει ότι ο πληγωμένος Tor είπε «Μπορείς πραγματικά να είσαι άνθρωπός; Τέτοια δύναμη, τέτοια ταχύτητα!»

Στεκώμενος ενώπιον του εχθρού του, ο Paris κοίταξε στο πεδίο της μάχης και απάντησε «Επιθυμώ πολύ την ενοποίηση αυτής της γης... γενναίε πολεμιστή του βορρά, υποσχέσου μου αφοσίωση και μαζί θα κατανικήσουμε όλους όσους μας εναντιωθούν.»

Έτσι ο Paris ηγήθηκε των Ιπποτών του λευκού γερακιού, των Ιπποτών του Ανέμου και των πρόσφατων συμμαχικών δυνάμεων των ορεινών Quaser, στα εδάφη της Gracia και επέτυχε πολλές στρατιωτικές νίκες. Τα εδάφη του Beheim αυξήθηκαν πέντε φορές περισσότερο από τα αρχικά τους σύνορα και όσο για τον Paris, οργάνωσε μία εξέγερση εναντίον του βασιλικού οίκου και ανήλθε στον θρόνο.

Στο μεταξύ, τα νότια εδάφη έσφυζαν από δραστηριότητα και πολλοί εκδήλωσαν ανησυχία στο άκουσμα των ταραχώδη νέων από την Gracia και το Elmore. Ένας χαρισματικός ηγέτης που ονομάζονταν Raoul εμφανίστηκε και ηγήθηκε της εκστρατείας του με σκοπό να συσσωρεύσει προσωπική δύναμη κάτω από την σημαία του. Ως φλογερός ομιλητής, ο Raoul νίκησε όσους του αντιτάχθηκαν όχι με τα όπλα αλλά με τις λέξεις. Μία από τις ομιλίες του ήταν κάπως έτσι, «Άρχοντες του εδάφους! Δέν βλέπετε τι συμβαίνει πέρα από τα σύνορα μας; Τρομεροί εχθροί προελαύνουν προς εμάς καθώς μιλάμε! Το βασίλειο του Elmore έχει από καιρό επιδιώξει τον πλούτο και τα εδάφη μας περιμένοντας μόνο την κατάλληλη στιγμή για να χτυπήσει. Εάν επίσης η περιοχή της Gracia αποφασίσει να κινηθεί, θα μας έχουν κατακλύσει! Δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το να ενώσουμε τους στρατούς μας κάτω από μία σημαία και να προετοιμαστούμε για πόλεμο.»

Ο Raoul χρησιμοποιούσε την πειθώ για να συνδέσει σταθερά τα νότια εδάφη. Αλλά η προφανείς απειλή του βασιλείου του Elmore δεν ήταν τόσο μεγάλη όσο είχε εμφανιστεί, καθώς ήταν πολύ απασχολημένοι με την μαζική έγερση των Όρκς για να στρέψουν οποιαδήποτε προσοχή στο Aden.

Εντούτοις, o Raoul, συνδύασε αρχικά τις δυνάμεις του με αυτές του πιστού του συμμάχου, Innadril και μαζί αυτά τα εδάφη ίδρυσαν το βασίλειο του Aden. Σε αντίθεση με τον Paris, ο Raoul διεξάγοντας μία αναίμακτη εκστρατεία προχώρησε εύκολα στην δύση για ν’αποκτήσει την Giran και την Dion.

Ήταν στην Oren όταν ο Raoul δέχτηκε για πρώτη φορά αντίσταση στο σχέδιο του. Η Oren απαίτησε να είναι αυτή ο ηγέτης των νοτίων εδαφών και δεν δέχτηκε κανέναν άλλο ηγέτη εκτός των δικών της. Τελικά τα δύο βασίλεια συνεπλάκησαν, αλλά το Aden ελίχτηκε μία αξιοσημείωτη νίκη. Το βασίλειο του Gludio, μάρτυρας της δύναμης του στρατού του Aden, επέλεξε εκουσίως να συμμαχήσει μαζί του, ολοκληρώνοντας έτσι την ενοποίηση του Aden. Έκτοτε ο Raoul έγινε γνωστός ως ο Βασιλιάς της Ενοποίησης.

 

 

Οι κληρονόμοι του εδάφους

 

Σύντομα μετά την ενοποίηση του Aden, η Gracia σταθεροποίησε τα εδάφη της όταν η τελευταία εναπομένουσα αντίσταση, το Hwuh, έπεσε στα χέρια του Paris. Ο Paris μετέφερε την πρωτεύουσα στο Arpenino και αναδιοργάνωσε την δομή του βασιλείου του.

Το πρόσφατα ισχυρό Aden αποδείχθηκε μία δύναμη ικανή να λαμβάνεται υπόψη για την επιτυχή άμυνα που επέδειξε ενάντια στην πρόοδο του Elmore. Ωστόσο μία νέα σελίδα γύρισε στην ιστορία του Aden με τον ξαφνικό θάνατο του Raoul. Διαισθάνοντας την στιγμή για να χτυπήσει, το Elmore εισέβαλλε επανειλημμένα στα βόρεια εδάφη του Aden. Ο διάδοχος του Raoul, ο Trabis ήταν ικανός ν’αποτρέψει τους εισβολείς, αλλά σύντομα πέθανε από μία μυστηριώδη ασθένεια. Ο επόμενος στην σειρά για να ανέλθει στον θρόνο ήταν ένα δεκαεξάχρονο αγόρι που λέγονταν Amadeo.

Ακούγοντας τα νέα ο Paris αναφώνησε «Οι ουρανοί βοηθούν το βασίλειο μας, την Gracia! Ένας δεκαεξάχρονος βασιλιάς; Αυτό θ’αποτελέσει την πτώση του βασιλείου του Aden!»

Αλλά ο Paris υποτίμησε σοβαρά τον νέο Amadeo. Το αγόρι κατάφερε έξοχα ν’αμυνθεί σε μία μεγάλης κλίμακας επίθεση του Elmore και ο Paris αισθάνθηκε την ευκαιρία να κατακτήσει το Aden να γλιστρά μακριά του. Αγνοώντας τις συμβουλές όλων, συμπεριλαμβανομένου και του έμπιστου δεξιού χεριού του, Dillios, προώθησε μία μαζική επίθεση στο Aden από στεριά και θάλασσα. Τα αποτελέσματα ήταν ολέθρια. Ο Asteir, ο εκθρονισμένος βασιλιάς του Elmore, είχε ενωθεί με τις δυνάμεις του Aden, τον μακροχρόνιο εχθρό του πατέρα του.

«Δεν ντρέπεσαι; Θα πρέπει να πέσεις πάνω στο ίδιο σου το ξίφος που στέκεσαι στην πλευρά των εχθρών του πατέρα σου!» φώναξε οργισμένα ο Paris.

Ο Asteir αγνόησε το σχόλιο και απάντησε, «Το κουτάβι μπορώ να το φροντίσω αργότερα, αλλά τώρα εσύ είσαι το κυρίως θήραμα μου.»

Η μάχη της Giran αποδείχτηκε η κρίσιμη καμπή στον πόλεμο και τα στρατεύματα της Gracia ηττήθηκαν και αποδυναμώθηκαν ηθικώς, έτσι υποχώρησαν στα εδάφη τους. Η αποτυχία της εισβολής στο Aden άφησε μία βαθιά πληγή στην υπερηφάνεια του Paris, διότι δεν είχε ποτέ γνωρίσει την ήττα. Τελικά αρρώστησε και πέθανε σύντομα μετά.

Ο κληρονόμος ήταν ένας ασθενικός άνδρας που ονομάζονταν Carnaria, τον οποίο πολλοί έκριναν ανίκανο να κυβερνήσει το βασίλειο. Αντίθετα, ο Cucarus, προκάλεσε τον Carnaria διεκδικώντας τον θρόνο. Έχοντας την υποστήριξη του μοναδικού έμπιστου του Paris συμβούλου, του Dillion, ο Cucarus κέρδισε την δημοτικότητα από τον λαό της Gracia και αυτός με τον Carmaria χώρισαν το βασίλειο σε δύο φατρίες. Η Βόρρια και η Νότια Gracia έγιναν δριμύς εχθροί και η πάλη τους κατανάλωσε όλη την ενέργεια τους.

Αυτά ήταν τα καλύτερα νέα για τον Amadeo, ο οποίος χρησιμοποίησε αυτή την ευκαιρία στο να δυναμώσει το βασίλειο του. Με τις προσπάθειες του, το Aden, το Elmore και η Gracia συνέταξαν συνθήκη ειρήνης και μία δύσκολη εποχή για την ειρήνη είχε φτάσει.

 

Επίλογος

 

Όταν ο άνδρας τελείωσε την ιστορία του, το φως είχε αρχίσει να εισχωρεί δειλά στον σκοτεινό ουρανό. Η μακρά νύχτα είχε περάσει και η αυγή έρχονταν. Τίποτα δεν είχε απομείνει από την φωτιά εκτός από στάχτη που σιγόκαιγε. Ο αφηγητής άναψε για ακόμα μία φορά την πίπα του και τράβηξε μία στοχαστική ρουφηξιά.

«Έτσι η ιστορία μου τελειώνει προς το παρόν. Με το πέρασμα του χρόνου, μπορεί να συνεχιστεί. Ποιος ξέρει, ίσως κάποια μέρα τα ονόματα σας να είναι σε αυτήν.»

Το πρωινό φως του ήλιου έκανε την εμφάνιση του έρποντας και μπορούσα να αισθανθώ την επείγουσα ανάγκη ότι ένα σημαντικό γεγονός με προσπερνούσε. Χρειάστηκε προσπάθεια για να βρω την φωνή μου και τελικά τόλμησα να ρωτήσω, «Ποιος είσαι; Γιατί μας είπες αυτές τις ιστορίες και πώς τα ξέρεις όλα αυτά;»

Ο άνδρας χωρίς να πει λέξη σηκώθηκε στα πόδια του. Καθώς στάθηκε όρθιος, μεγάλωσε! Όσο κάθονταν φαίνονταν ένας κανονικός άνθρωπος, αλλά τώρα ήταν ένας γίγαντας, σχεδόν είκοσι πόδια ψηλός σκιάζοντας ολόκληρη την συντροφιά. Τα χαρακτηριστικά του παρέμεναν δυσδιάκριτα κάτω από την κουκούλα του μανδύα του. Τότε αργά, ανεπαίσθητα, άρχισε να εξαφανίζεται! Μπορώ να το περιγράψω, να σβήνει στις άκρες και ξαφνικά με μία ριπή ανέμου, χάθηκε μέσα στην σκόνη.

Δεν μας είπε τίποτα εκείνη την στιγμή, αλλά τώρα σκέφτομαι ότι ξέρω ποιος ήταν. Μεταμφιεσμένος να λέει ιστορίες στις φιλές του κόσμου ήταν ακριβώς μία πράξη έκκλησης σε αυτόν που υπήρξε από την αρχή του κόσμου. Ίσως ακόμα και σε αυτόν που δημιούργησε την ανθρωπότητα.

 

 

Τέλος.

 

Credits: embolas

 

[ĐãکøЙє™]

xaxax pes m oti olo auto to egrapses na gelaso ? dn pezi Copy paste ine :D

[Furiosus]

xaxax pes m oti olo auto to egrapses na gelaso ? dn pezi Copy paste ine :D

Δε βλέπεις ότι έχει δώσει credits;

---

Ωραία φαίνεται η ιστορία, αλλά είναι λίγο δύσκολο να τη διαβάσεις όλη. Θα προσθέσω το share στο AIO.

[Freyr]

Δε βλέπεις ότι έχει δώσει credits;

---

Ωραία φαίνεται η ιστορία, αλλά είναι λίγο δύσκολο να τη διαβάσεις όλη. Θα προσθέσω το share στο AIO.

Το ξέρω, όμως το διαμόρφωσα έτσι ώστε να γίνει πιο εύκολο και ευχάριστο το διάβασμα :)

[Salot]

xaxax pes m oti olo auto to egrapses na gelaso ? dn pezi Copy paste ine :D

pou na dei post  hunter einai....

tec pa diavasa mexri kai to telos tin geneshs ,alla einai ligaki kourastiko ofeilw na pw

[ĐãکøЙє™]

pou na dei post  hunter einai....

tec pa diavasa mexri kai to telos tin geneshs ,alla einai ligaki kourastiko ofeilw na pw

daksi pantos dn ime sigouros an ine copy paste ala ama dn ine kai to egrapse monos t ine kali doulia exo diavasi to miso vrme na to diavaso olo :D

[nekys]

Είναι ή δεν είναι copy-paste, μου άρεσε που διάβασα κάτι τέτοιο. Σε ευχαριστώ που το μοιράστηκες μαζί μας.

[Fanky]

Είναι ή δεν είναι copy-paste, μου άρεσε που διάβασα κάτι τέτοιο. Σε ευχαριστώ που το μοιράστηκες μαζί μας.

100% agree.

μην σου πώ ότι πρέπει να γίνει και sticky αυτό το topic.

ευχαριστώ για τον "οδηγό" .