GR Gamer

[SirLionheart]

 

Κοινωνικό απόβρασμα

 

Ήρθε η ώρα να θίξω ένα πολύ σοβαρό θέμα. Έναν τομέα που αφορά όλους όσους ασχολούνται περιστασιακά ή μη με τα βιντεοπαιχνίδια. Ένα από τα αγκάθια που έχουν μείνει πάνω στην τριανταφυλλιά που ονομάζεται 'κοινωνία'. Γιατί όπως και να το κάνουμε, αυτό που ονομάζουμε 'κοινωνία', περιέχει μερικά πολύ όμορφα πράγματα άλλα για να φτάσεις στην ουσία της πρέπει να τρυπηθείς πολλές φορές από τα αγκάθια που έχει πάνω της. Όπως ακριβώς και σε μία τριανταφυλλιά.

 

Η κοινωνία μας είναι πολύ περίεργη. Η διαμόρφωση της κοινωνικής δομής μέσα από το πέρασμα των χρόνων έχει γίνει με πολύ άγριες ρατσιστικές διαθέσεις. Ναι, δεν φοβάμαι να χαρακτηρίσω 'ρατσιστική' την κοινωνία μας, μέχρι να μου αποδείξει το αντίθετο. Και μέχρι τότε, ίσως κι εγώ ο ίδιος χαρακτηρίσω τον εαυτό μου 'ρατσιστή' προς εκείνη και τον τρόπο λειτουργίας της.

 

Τα τελευταία χρόνια η προσπάθεια περιθωριοποίησης κάποιου που παίζει βιντεοπαιχνίδια είναι μεθοδική και βίαιη. 'Πυρά' εξαπολύονται από κάθε δυνατό μέσο του κοινωνικού ιστού. Τηλεοπτικά κανάλια, έντυπα μέσα ενημέρωσης, αξιωματούχοι παράγοντες του δημόσιου βίου και άλλα πολλά είναι τα σκονισμένα 'όπλα' αυτής της επίθεσης, που γυαλίζονται και περνούν από μπροστά μας με απειλητικές διαθέσεις, σαν σε παρέλαση για να δείξουν τη δύναμή τους στον εχθρό'. Έναν εχθρό που συνήθως έχουν μέσα στο σπίτι τους: τα ίδια τους τα παιδιά.

 

Είναι δύσκολο να ασχοληθούμε με αυτό το θέμα χωρίς να προσβάλλουμε κάποιους. Το χαρακτηρίζω δίκαιο όμως μιας και 'εκείνοι' προσβάλλουν τη δική μας νοημοσύνη.

 

Η πρώτη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό είναι το 'τσουβάλιασμα'. Είναι μια λέξη που χαρακτηρίζει το σύγχρονο άνθρωπο. Τσουβαλιάζουμε πολύ εύκολα. Βάζουμε όλους τους ανθρώπους που σχετίζονται με ένα πράγμα στο ίδιο σακί με χαρακτηριστική άνεση. Καπνίζεις; Είσαι χασικλής. Πίνεις; Είσαι μεθύστακας. Δεν πηγαίνεις στην εκκλησία; Είσαι άθεος. Ακούς μέταλ; Είσαι σατανιστής. Παίζεις παιχνίδια; Είσαι προβληματικός, ανώριμος και δεν κάνεις τίποτα στη ζωή σου. Είσαι ένας απόβλητος, κακός μαθητής με δολοφονικές τάσεις. Ένας 'επικίνδυνος' για την κοινωνία. Μια αναμμένη μολότοφ έτοιμη να σκάσει στο πάτωμα και να κάψει όλα τα πλαστικά κομμάτια που την απαρτίζουν.

 

Έχεις πρόβλημα. Σου το λέω εγώ, ο τάδε Δηθενόπουλος που διαβάζω ένα Ότοκιου μπροστά από μια κάμερα. Εγώ, ένας Χριστιανός που πιστεύω στο 'κακό μάτι', στους εξωγήινους, στη χαρτομαντεία, στα ζώδια, στο διάβασμα του φλιτζανιού του καφέ και σε κάθε λογής πρόεδρο, παράγοντα και παίκτη κάποιου συλλόγου. Εγώ που παίζω στοίχημα, κίνο και λαχείο, και με το απόκομμα στο χέρι σου κουνάω το δάχτυλο λέγοντας σου 'Κοίταξε μικρέ, τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία'. Εγώ που δεν αφήνω την κόρη μου να βάλει κοντή φούστα για να βγει έξω, άλλα χαϊδεύω τον καβάλο μου στην τουαλέτα με τις ασπρόμαυρες γυμνόστηθες στη σελίδα μιας αθλητικής εφημερίδας.

 

Που φανατίζομαι μπροστά από μια τηλεόραση κατεβάζοντας μέχρι και τις εφεδρικές χριστοπαναγίες που είχα φυλαγμένες στο πατάρι, και ύστερα παίρνω το άγιο φως και τυφλά, υπνωτισμένα και χωρίς να σκεφτώ δευτερόλεπτο τι είναι αυτό που κάνω, καίω το σοβά πάνω από την πόρτα σχηματίζοντας ένα μαύρο σταυρό. Μπορεί να μην έχω άποψη για αυτά που κάνω εγώ, άλλα πάντα θα έχω άποψη για αυτά που κάνεις εσύ. Πως σου φαίνεται αυτό το ΄τσουβάλιασμα' τώρα; Είναι δίκαιο; Είμαστε όλοι το ίδιο;

 

Αυτό που, εμείς που ασχολούμαστε με τα βιντεοπαιχνίδια έχουμε κοινό, είναι το αίσθημα πως βρισκόμαστε στο περιθώριο. Πως είμαστε κάτι σαν κοινωνικά αποβράσματα. Νιώθουμε ένα μεγάλο χάσμα και δεν μπορούμε εύκολα να μιλήσουμε για την αγάπη μας προς αυτά. Με λίγα λόγια, αισθανόμαστε ότι κανείς δεν θα μας καταλάβει. Αυτό δεν είναι τυχαίο. Έχει καλλιεργηθεί μεθοδικά τις τελευταίες δεκαετίες.

 

Μέχρι να εφευρεθούν τα βιντεοπαιχνίδια, τα "κοινωνικά αποβράσματα" ήταν όσοι περνούσαν ώρες παίζοντας έξω, μπάλα, μπάσκετ, κυνηγητό, μπιλιάρδο, οποιοδήποτε 'παιχνίδι'. Πλέον, ο πιο πρόσφατος 'μάρτυρας' είναι τα ηλεκτρονικά βιντεοπαιχνίδια. Οι ίδιοι που έτρεχαν να σε μαζέψουν από τις αλάνες, τώρα προσπαθούν να σε βγάλουν με το ζόρι σε αυτές. Μέχρι να επικρατήσει πάλι κάποιο άλλο 'παιχνίδι' και πάλι από την αρχή. Η κοινωνία έχει πολύ αυστηρούς κανόνες. Με λίγα λόγια, η επικρατέστερη άποψη είναι: -Παίζεις κάποιο παιχνίδι; Είσαι ντροπή. Μαζέψου, σταμάτα την υπερκοινωνικοποίηση σου, άρχισε να διαβάζεις γιατί το παιχνίδι δεν πρόκειται να σε βγάλει πουθενά.

 

Το πρόβλημα ποιο είναι; Όταν δεν αντιλαμβάνεσαι ότι το 'παιχνίδι' (όποιο και αν είναι αυτό) δεν είναι ο υπαίτιος. Το παιχνίδι είναι μια μορφή ξεκούρασης. Μια μορφή χαλάρωσης, και πολλές φορές δημιουργικότητας. Εσύ ο ίδιος καταριέσαι το βαρετό οκτάωρό σου στη δουλειά. Περιμένεις πως και πως να τελειώσει, για να κάνεις κάτι που σε ευχαριστεί. Πως θα σου φαινόταν να σου απαγόρευαν να ονειροπολείς ότι ξεκουράζεσαι, ή να ασχοληθείς με κάτι που σε κάνει να νιώθεις καλά;

 

Έχει λύσει όλα της τα προβλήματα αυτή η κοινωνία, για να την πάρουμε στα σοβαρά; Έχει λύσει το πρόβλημα του τζόγου, που κάθε πενήντα μέτρα έχει κι ένα πρακτορείο; Που ξεκληρίζονται οικογένειες από αυτόν; Που αυτοκτονούν άνθρωποι; Έχει λύσει το πρόβλημα του γηπεδικού φανατισμού; Εκεί δεν σκοτώνονται άνθρωποι; Δεν καταστρέφονται οικογένειες, καριέρες και μυαλά; Έχει λύσει το πρόβλημα της παιδείας; Αυτής που μοιάζει με σκουπίδια στον ήλιο; Που ζέχνει αδιαφορία. Μιας παιδείας που με ένα και μόνο διαγώνισμα γεμάτο με πράγματα που δεν θα χρησιμοποιήσει ποτέ κανείς, καθορίζει τη ζωή ενός νέου; Ξαφνικά το πρόβλημα μας είναι τα βιντεοπαιχνίδια; Επειδή τι; Μας αποξενώνουν από τον κόσμο; Από τους μεγάλους; Πάντα αυτός δεν ήταν ο σκοπός; Να απογαλακτιστούμε από τους μεγάλους; Πότε στην ιστορία είχε γεφυρωθεί το χάσμα γενεών για να γίνει τώρα; Άλλες ηλικίες, άλλα ενδιαφέροντα, άλλες επαναστάσεις.

 

Κάποτε ήταν το Τουίστ, μετά το ροκ εν ρολ, μετά τα μπιλιάρδα, τώρα τα βιντεοπαιχνίδια. Έχουν καταστραφεί τόσοι πολλοί φωτεινοί παντογνώστες σε αυτή τη χώρα; Τόσοι Αϊνστάιν έχουν πάει χαμένοι απλά και μόνο επειδή το χόμπι τους είναι τα βιντεοπαιχνίδια; Γιατί πρέπει κάποιος που ασχολείται με αυτά να νιώθει ντροπή; Γιατί να πρέπει να προσπαθεί να καλύψει το ενδιαφέρον του προβάλλοντας άλλα πιο ενδιαφέροντα για την κοινωνία πράγματα; Κάνω ψαροντούφεκο. Μπράβο παιδί μου, μπράβο που σκοτώνεις ανυπεράσπιστα ψαράκια γιατί τίποτα δεν λέει πως έχεις προοδεύσει αν δεν σκοτώνεις κάτι για την ευχαρίστησή σου. Πηγαίνω για κυνήγι. Σκορπάω σκουπίδια στα βουνά, κάνοντας πικ νικ. Πίνω καφέ και κάνω βόλτες στα ξενυχτάδικα. Έτσι μπράβο επιβήτορά μου! Να μου ζήσεις λεβέντη μου. Μην ακούσω τίποτα για βιντεοπαιχνίδια και τέτοια “αδερφίστικα”. Θέλω το μανάρι μου να είναι γνήσιο. Μορφωμένος, νοικοκύρης, μερακλής. Και ποιος σου είπε πως κάποιος με ένα τέτοιο χόμπι δεν μπορεί να είναι και όλα αυτά μαζί;

 

Το φαγητό σκοτώνει, το ποτό σκοτώνει, ο φανατισμός σκοτώνει, η θρησκεία σκοτώνει, η οδήγηση σκοτώνει, όλα σκοτώνουν αν το παρακάνεις. Ακόμα και τα παιχνίδια. Πόσοι άνθρωποι χάνονται στους δρόμους καθημερινά από κόντρες ή κακή οδήγηση; Επειδή τους έβαλες να περάσουν ένα τεστ, νομίζεις πως ξαφνικά απόκτησαν συνείδηση; Πόσοι άνθρωποι σκοτώνονται από το ποτό; Γελάω με τον κοινωνικό σου προβληματισμό. Εννιά χρονών μπορώ να μπω σε οποιοδήποτε κατάστημα και να αγοράσω ποτό και τσιγάρα. Που είναι η ευαισθησία της κοινωνίας εδώ; Πόσοι άνθρωποι σκοτώνονται στα γήπεδα; Γελάω με τις 'προσπάθειες' καταπολέμησης του φαινομένου 'βία στα γήπεδα'. Μια βία που η ίδια η κοινωνία καλλιεργεί συστηματικά μέσα από φαντεζί προκλητικά εξώφυλλα και χιλιάδες διαφημίσεις καθημερινά γύρω από τις 'μάχες αιωνίων αντιπάλων'. Πόσες οικογένειες καταστρέφονται ολοκληρωτικά από τα τυχερά παιχνίδια; Τυχερά παιχνίδια που και πάλι -τι πρωτότυπο- η ίδια η κοινωνία προωθεί καθημερινά, ασταμάτητα και ανελέητα παντού. Το να προβληματίζεσαι και να αναστατώνεις κυρίως τους γονείς με ένα φαινόμενο που αποκαλείς 'εθισμός στα βιντεοπαιχνίδια' είναι το λιγότερο αστείο, κοινωνία μου. Ειδικά όταν δεν έχεις κανένα στοιχείο στα χέρια σου.

 

Το να περιθωριοποιείς κάποιον που του αρέσει να παίζει βιντεοπαιχνίδια είναι το λιγότερο αστείο, αν σκεφτείς πως ούτε καν σε ενοχλεί με αυτό που κάνει. Πόσα παιδιά έχουμε χάσει λόγω παιδείας; Λόγω ενός αποτυχημένου διαγωνίσματος; Πόση θλίψη; Πεθαίνει ένας από υπερβολική χρήση ενός παιχνιδιού και αμέσως σημαίνει 'κόκκινος συναγερμός' για τους απανταχού gamers. Οι γονείς σπάνε τις κονσόλες και τους υπολογιστές των παιδιών τους. Όχι, δεν θα μου πεθάνεις έτσι. Υπάρχουν τόσοι άλλοι τρόποι να πεθάνεις εκεί έξω. Τρόποι που η κοινωνία θεωρεί αποδεκτούς. Αστεία πράγματα να ασχολούμαστε με τον θάνατο ανθρώπων που δεν έχουν μέτρο. Είναι σα να σταματάμε το φαγητό επειδή κάποιος έσκασε από το πολύ φαϊ. Σα να σταματάμε να περνάμε από γέφυρες, επειδή κάποιου του άρεσε τόσο πολύ η γέφυρα, που αποφάσισε να περπατήσει στην κουπαστή και έπεσε από κάτω. Δεν λέω να μην προσέχουμε, άλλα όχι να κάνουμε την εξαίρεση ενός κουφιοκέφαλου κανόνα στη ζωή μας. Κατάχρηση όπως γνωρίζουμε μπορεί να υπάρξει παντού. Δεν ασχολούμαστε όμως τώρα με το ποιος κάνει κατάχρηση των βιντεοπαιχνιδιών, άλλα με το γιατί ένας που παίζει βιντεοπαιχνίδια πρέπει να είναι κοινωνικά απόβλητος και ανώριμος.

 

Έχω συμμετάσχει σε πολλά forums στη ζωή μου. Σε πολλές κοινότητες. Αυτό που έχω αποκομίσει είναι πως η gaming κοινότητα είναι σε γενικές γραμμές η πιο 'ώριμη'. Είναι το σύνολο πραγμάτων που σου προσφέρει η ενασχόληση με ένα βιντεοπαιχνίδι. Μαθαίνεις να εκτιμάς τη μουσική, τρέφεις τα αυτιά σου με τις κατά γενική ομολογία εκπληκτικές μουσικές επενδύσεις αυτών. Μαθαίνεις να σκέφτεσαι. Τα περισσότερα παιχνίδια απαιτούν να μάθεις να διαχειρίζεσαι σωστά τη σκέψη σου. Μαθαίνεις να συγχρονίζεις τη σκέψη σου με τις κινήσεις των χεριών σου. 'Αναβαθμίζεις' τα αντανακλαστικά σου. Ζεις όμορφες ιστορίες. Διαδραστικές. Ιστορίες που καμία ταινία δεν μπορεί να σου προσφέρει έτσι όπως μπορεί ένα παιχνίδι. Έρχεσαι κοντά με την τεχνολογία. Θέλοντας και μη, μαθαίνεις να εκτιμάς την πρόοδο, να την ξεχωρίζεις, να είσαι σε θέση να γνωρίζεις σε ποιο σημείο βρισκόμαστε τεχνολογικά. Μαθαίνεις να διαχωρίζεις τι σημαίνει 'αυτό το μηχάνημα είναι του διαβόλου' με στοιχεία, όχι με δεισιδαιμονίες. Όχι με φόβο για το υπερφυσικό. Ξέρεις τι σημαίνει τεχνολογία, τι σημαίνει πρόοδος, πως λειτουργούν όλα αυτά μαζί και δεν φοβάσαι.

 

Ένα βιντεοπαιχνίδι δεν είναι ικανό να καταστρέψει έναν άνθρωπο, αν αυτός ο άνθρωπος δεν είναι έτοιμος να καταστραφεί. Το πόσο επιρρεπής είναι ο καθένας στις 'απολαύσεις' του, δεν έχει σε τίποτα να κάνει με την ίδια την απόλαυση. Αν κάποιος θέλει να καταστραφεί τρώγοντας σοκολάτες, δεν φταίει η σοκολάτα. Ούτε και πρέπει να ρίξουμε πυρηνικά σε όλα τα εργοστάσια σοκολάτας γιατί είναι 'επικίνδυνη'. Επικίνδυνος είναι μόνο ο άνθρωπος ο οποίος δεν έχει μέτρο. Αυτό μπορεί να οφείλεται σε δύο βασικούς παράγοντες. Την έλλειψη παιδείας -από τους γονείς ή την κοινωνία- ή σε ψυχολογικούς παράγοντες. Αυτός τώρα που βγάζει το συμπέρασμα ότι τα βιντεοπαιχνίδια είναι υπεύθυνα για όλα, στο μυαλό μου έχει την ίδια θέση με αυτόν που κατηγορεί τις πέτρες επειδή κάποιος τις πετάει στο κεφάλι του. Αν το παιδί δεν θέλει να διαβάσει, πίστεψέ με, δεν θα το κάνει. Με ή χωρίς βιντεοπαιχνίδια. Θα βρει κάτι άλλο να κάνει.

 

Η gaming κοινότητα λοιπόν είναι στα μάτια μου από τις πλέον ώριμες στο διαδίκτυο. Για λόγους που δεν χρειάζεται να επαναλάβω, μπορείς να συνομιλήσεις με έναν gamer σε πάρα πολλά επίπεδα. Αυτό το πολυεπίπεδο του χαρακτήρα κάποιου που παίζει βιντεοπαιχνίδια δεν μπορώ να το βρω πουθενά αλλού. Δεν ρίχνω στην πυρά όλους τους υπόλοιπους, απλώς πιστεύω πως μπορώ να επικοινωνήσω ευκολότερα με ανθρώπους που ζουν το σήμερα, και όχι με άλλους που απλώς 'διαβάζουν' για αυτό.

 

Τα βιντεοπαιχνίδια εξιτάρουν τον εγκέφαλο ενός νέου με πάρα πολλούς τρόπους. Τον κάνουν να θέλει να ανακαλύψει βιβλία, να μάθει για μουσικούς που δεν θα γνώριζε διαφορετικά, να ενδιαφερθεί για πολιτισμούς, για χώρες, για την πολιτική, την οικονομία, τα μαθηματικά, να μάθει να λύνει γρίφους, να ασχοληθεί με τα εικαστικά, με τις τέχνες, με τη λογοτεχνία, με τις ταινίες. Να αναλύσει την σάτιρα. Να κάνει αυτοκριτική. Και όλα αυτά, τις περισσότερες φορές ουσιαστικά, όχι επιδερμικά. Με τη βοήθεια του ιντερνέτ είναι σε θέση να φτάσει 'ως το κόκαλο' για κάτι που θα του κινήσει την περιέργεια. Την ίδια στιγμή που στο σχολείο δεν του επιτρέπουν να αγγίξει ούτε μισό πλήκτρο από το λευκό σκονισμένο πληκτρολόγιο είκοσι ετών που βρίσκεται κάτω από την Crt οθόνη που έγινε δωρεά από κάποια εταιρία που έκανε αναβάθμιση. Η κοινωνία μοιάζει να μην ασπάζεται πως η ζωή και η τεχνολογία εξελίσσεται. Παλιότερα πίστευα πως ο εκκλησιαστικός φανατισμός, ο σκοταδισμός, ο μεσαίωνας όπως θέλετε πείτε το ήταν υπαίτιος για τα αργά αντανακλαστικά της κοινωνίας, άλλα πλέον πιστεύω πως η ίδια η κοινωνία, στη βάση της, είναι νωθρή, οπισθοδρομική και μοιάζει να 'βολεύεται' με αυτά που έχει. -Αφού δουλεύει και τόσα χρόνια επιβιώνουμε, ας μην το αλλάξουμε. Πρέπει να περάσουν χρόνια, μελέτες, εργασίες και άλλα πολλά και... βλέπουμε. Και όλα αυτά που; Στην παιδεία. Στον κορμό της κοινωνίας.

 

Λοιπόν κύριοι, πέρασα αρκετά χρόνια περιμένοντας να τελειώσει αυτή η 'θητεία' μου στην παιδεία. Και έχω συνομιλήσει με πάρα πολλούς ανθρώπους στη ζωή μου για να είμαι σίγουρος πως δεν ήμουν 'τεμπέλης' ή 'ανεπίδεκτος'. Ήμουν απλά κακός μαθητής σε ένα κακό σύστημα με κακή καθοδήγηση και κακούς τρόπους διδασκαλίας. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο παράσημο της ζωής μου. Βγήκα αλώβητος από αυτό το σύστημα. “Πήρες τις βάσεις όμως!” θα απαντήσουν κάποιοι. Τις βάσεις για να χτίσεις πάνω τους. Λοιπόν, πρέπει να είναι οι πιο ασταθείς βάσεις που υπάρχουν. Είναι σα να προσπαθείς να χτίσεις πάνω στην άμμο. Δεκαεφτά χρόνια εκπαίδευση. Δεκαεφτά χρόνια υπερφόρτωση του μυαλού με ένα σωρό αδιάφορα και οπισθοδρομικά πράγματα. Δεν είναι τυχαίο που οι περισσότεροι μετά από τόσα χρόνια 'θεμελίων' αποφασίζουν να χτίσουν μια παράγκα πάνω τους. Κουράζεσαι, πως να το κάνουμε. Βλέπεις πως φτάνεις σε ένα σημείο να μην έχεις κανένα ενδιαφέρον. Πως αυτά που σου μαθαίνουν δεν έχουν κανένα μα κανένα αντίκτυπο στην κοινωνία. Δεν είναι τυχαίο πως οι σημαντικότερες εμπειρίες σου, αυτές που πραγματικά θα χρησιμοποιήσεις στη καθημερινότητα σου προέρχονται από τις στιγμές των 'διαλειμμάτων'. Από την κοινωνικοποίησή σου με τους φίλους, τους συμμαθητές, από τις κοινές σας εμπειρίες σε κάποιο παιχνίδι, τις ανακαλύψεις σε κάποια εκδρομή, από τα ξενύχτια μπροστά από μια οθόνη υπολογιστή. Και για όλα αυτά πίστεψε με, δεν φταίει κάποιο βιντεοπαιχνίδι. Φταίει το σύστημα παιδείας στη βάση του. Δεν είναι ελκυστικό. Είναι μονότονο, οπισθοδρομικό και χωρίς κανένα ενδιαφέρον. Αντί να προσπαθήσει να εντάξει στοιχεία των βιντεοπαιχνιδιών, αντί να μάθει από αυτά, τα αφορίζει και τα κατηγοριοποιεί ως 'μη αποδεκτά'.

Έχουμε συνδέσει το 'παιχνίδι' με το 'παιδί'. Αυτά τα δύο είναι τόσο έντονα συνδεδεμένα στο μυαλό μας, που θεωρούμε ανώριμο οποιονδήποτε 'μεγάλο' δεν έχει καταφέρει να αποτινάξει από πάνω του τη ρετσινιά του 'παιχνιδιού'. Πρόσφατα αποκτήσαμε έναν υπουργό οικονομικών ο οποίος στο παρελθόν εργαζόταν για μια εταιρία βιντεοπαιχνιδιών (την Valve). Μπορούσες να δεις εύκολα τα περιπαιχτικά χαμόγελα όσων θεωρούν ανώριμους τους gamers. Άκουγες πολύ εύκολα εκφράσεις του τύπου -Καλά, αυτόν βρήκαν; τι πέρασε τη χώρα μας, βιντεοπαιχνίδι; Αν ρωτούσες κάποιον μεγάλο σε ηλικία, δεν θα ήξερε τι να σου απαντήσει για την πρώην εργασία του υπουργού μας. Σίγουρα θα είχε κάτι περιπαιχτικό να σου πει. Βέβαια, αφού δεν πρόκειται για κάποιον δικηγόρο. Για κάποιον γιατρό άλλα για κάποιον που ασχολείται με την τεχνολογία και 'παιδιάστικα' πράγματα...

 

Χτίσαμε μια οικονομία πάνω στην καπνοβιομηχανία, προβάλλαμε τον καπνό της χώρας μας σαν έναν από τους καλύτερους του κόσμου, για να γκρεμίσουμε το οικοδόμημα μερικές δεκαετίες αργότερα, βάσει ευρωπαϊκής οδηγίας πως 'το κάπνισμα σκοτώνει'. Καταλαβαίνει κανείς πόσο κοντόφθαλμη είναι αυτή η κοινωνία μας; Μπορεί κανείς μέσα από ένα τέτοιο απλό παράδειγμα να αντιληφθεί πόσο 'για το σήμερα' ζουν αυτοί που ορίζουν τις ζωές μας; Πέντε δεκαετίες πίσω μας πουλούσαν θάνατο για να στηρίξουμε την οικονομία, και τώρα μας μαλώνουν που ξεκινήσαμε το κάπνισμα. Όχι, δεν λέω ότι το κάπνισμα είναι καλό, λέω ότι δεν μπορείς να προωθείς το θάνατο ως 'δημόσιο συμφέρον' και ύστερα να ρίχνεις το φταίξιμο αλλού. Δεν είναι πολιτικό το ζήτημα, είναι κοινωνικό. Δεν αφορά παρατάξεις και απόψεις. Αφορά την υγεία. Αν δεν μπορείς να βρεις μια ιδέα για να τονώσεις την οικονομία πέρα από τυλιγμένο θάνατο, φίλε μου δεν έχεις θέση εκεί. Εσύ θα μου κρίνεις τώρα έναν υπουργό που έχει εργαστεί σε εταιρία βιντεοπαιχνιδιών; Αυτές είναι οι βάσεις σου;

 

Γράφω, και νιώθω τις λέξεις μου να ξεφτίζουν. Πολλές φορές θέλεις να παλέψεις, θέλεις να βγεις εκεί έξω και να προσπαθήσεις με επιχειρήματα να αντικρούσεις όλα αυτά που σου προσάπτουν, άλλα φτάνεις στο σημείο να σκέφτεσαι, γιατί; Ποιό το νόημα; Θα αλλάξει κάτι; Υπάρχει περίπτωση ξαφνικά να ξεκλειδωθούν όλα τα κλειδωμένα μυαλά; Να δουν λίγο πιο μακριά από τη σκιά τους; Για αυτούς το παιχνίδι πάντοτε θα είναι κάτι που πρέπει να σταματά στην παιδική τους ηλικία.

Πηγή: Unboxholics.com

[Ο Άλλος Dask]

Ανάθεμα κι αν διάβασες πάνω από 1,5 σειρά.

[Fortuna]

Προσωπικά, δε με θεωρώ απόβρασμα της κοινωνίας. Θεωρώ πως είμαι αυτοεξόριστος μιας και δε θέλω να ενταχθώ σε μια κοινωνία που στα μάτια μου είναι ανήθικη και δεν οδηγεί την ανθρωπότητα στον κόσμο που θα ήθελα εγώ να ζήσω. Δε θα γράψω τους λόγους (αναφέρει λίγους το άρθρο), αλλά θα δώσω ένα παράδειγμα. Αν ρωτήσεις έναν τυχαίο περαστικό στο δρόμο τι θα πει "πετυχημένος" και τι "αποτυχημένος", πιθανότατα θα σου πει πως πετυχημένος είναι κάποιος που έχει μια αξιοπρεπή δουλειά και δύναμη τέλος πάντων. Αντίθετα, αποτυχημένος είναι κάποιος που δεν έχει εργασία ή έχει κάποια που δε σου δίνει κύρος απέναντι στην κοινωνία μας, π.χ. σκουπιδιάρης. Κατά το σύνολο, ή είσαι ή δεν είσαι. Πρόκειται για αυτό το τσουβάλιασμα που λέει και στο άρθρο. Αν όμως ρωτήσεις "Είναι πιο ευτυχισμένος ένας άνθρωπος που αποξενώνεται από τους δικούς του με αποτέλεσμα να τους χάνει σταδιακά, ώστε να κολυμπάει στο χρήμα από κάποιον δήθεν αποτυχημένο που ξέρει πως υπάρχουν άνθρωποι να τον στηρίζουν και να τους στηρίζει και αυτός;", μάλλον θα σου πει "Όχι". Από τη στιγμή όμως που κάποιος δεν είναι ευτυχισμένος, δε μπορεί να λέει πως είναι πετυχημένος. Συνεπώς, η ίδια η κοινωνία αυτοαναιρείται στον τρόπο με τον οποίο ορίζει τα πράγματα προσπαθώντας να σκλαβώσει τα μέλη της και να πουλάει δήθεν ανθρωπιά ταυτόχρονα. Παρουσιάζει το χρήμα ως το ανώτερο αγαθό, ως το μέσο που θα μας οδηγήσει στην εξέλιξη, πετώντας στα σκουπίδια κάθε ίχνος ηθικής. Το "ευχαριστώ" που θα σου πει κάποιος δε θα σε ικανοποιήσει τόσο όσο το να σου έδινε μερικά χάρτινα. Κι αυτό γιατί ανθρώπινες ανάγκες όπως αυτές της συνύπαρξης και της αλληλεγγύης έχουν εξαφανιστεί από την επιφάνεια, όπως παραμένουν ανάγκες και χτυπούν ένα καμπανάκι κάθε τόσο στο μυαλό κάθε ανθρώπου. Ένα καμπανάκι το οποίο πολύ συχνά αγνοεί ή δεν κατανοεί, με αποτέλεσμα να ανεβαίνουν τα ποσοστά άγχους και κατάθλιψης. Ο άνθρωπος είναι ένα ζώο κοινωνικό, σαν τα μυρμήγκια και τις μέλισσες. Μόνος του είναι αδύναμος, είναι ένα σκουπίδι, όμως με τη συνδρομή των ομοίων του, μπορεί να κάνει θαύματα. 

 

Τώρα μπορεί να ρωτήσει κανείς γιατί τα λέω όλα αυτά. Τα λέω επειδή θεωρώ πως τα "βιντεοπαιχνίδια κάθε εποχής" λειτουργούν ως ασπίδα απέναντι στη φθορά και τον υπνωτισμό του ίδιου του ατόμου, καθώς το αποξενώνουν από την κοινή γνώμη κατά τις ηλικίες στις οποίες το άτομο αρχίζει να σκέφτεται. Μεγαλώνει μαζί με άλλους "απόκληρους" της κοινωνίας. Επομένως, παραμένοντας ανεπηρέαστο, μετατρέπεται σε ένα ελεύθερα σκεπτόμενο άτομο με αποκλειστικά δικές του ιδέες και αντιλήψεις. Δε γίνεται ένας παπαγάλος των όσων παρουσιάζει ως σωστά η κοινωνία, είτε είναι όντως σωστά είτε όχι. Όλα αυτά βέβαια, εάν καταφέρει και ξεπεράσει τον συνεχή ψυχολογικό πόλεμο που θα του ασκεί η κοινωνία, προσπαθώντας να τον κάνει να νιώσει ενοχές για κάτι που δε θα έπρεπε. 

Edited April 27, 2015 by Fortuna