...

[XYSKIA]

http://necrodaemonism.blogspot.gr/

 

http://orthodoxian.blogspot.gr/

http://gamotoxristo.blogspot.gr/

http://charon.e-e-e.gr/

http://eumolpos.blogspot.gr/2010/03/blog-post_9815.html

http://mavrifatria.blogspot.gr/

http://xysotaphi.blogspot.gr/

http://gamotafismos.blogspot.gr/

 

http://sanatorion.blogspot.gr/

 

Me istoriko trion kokkallon pou thrupsaliastikan me ta gonata sa fratzoles, treis kseftilismous kai ksulodarmous gunaion, tin apomuthopoiisi tis poutanas Xrusis Augis kai dekades thaumastes pou mou zitoun MEXRI KAI AUTOGRAFA STO DROMO, i summoria sunexizei akathekti to iero tis kai puroforo ergo enantion tis guftias, tis upokoultouras, tis filanthropias, tou antiratsismou, tou atheismou kai tis politikis (kai tou feminismou, kai tis filozoias kai polla akoma, min ta aparithmisoume ola)...

 

Xumeni i mnimi sas... Eimaste edo na ti gamame kai na vrexoume me ta pagomena mas xuskia ta KOUTIA SPIRTON opou tha strimoksoun ta koufaria sas meta thanaton... Kai mazeutikan polla koritsakia me spirta...

 

http://www.youtube.com/watch?v=VJVdmUTMzVE

Edited October 28, 2013 by XYSKIA

[XYSKIA]

Σφάξαν ἄσπιλο κοκκόρι
στὸ Μεγάλο Σατανᾶ
καὶ τοῦ γείτονα τὴ γκόρη
ξεκοιλιάσαν στὰ στενὰ
 
τῆς δαγκῶσαν τὸ λαρύγγι
καὶ τὸ φτύσαν καταγῆς
καὶ τῆς ξήλωσε τὴ μήτρα
Βαυαρὸς Σατανιστὴς
 
μὲς τὴ μπόλι ξεχυθῆκαν
στὴ νυχτιὰ τὴ μπαγερὴ
μαχαιρώσανε παππάδες
κι ἕνα Ρῶσσο νταβατζῆ
 
ζωγραφίσανε πεντάλφα
στὴν εἰκόνα τοῦ Γησοῦ
καὶ ποτίσανε μὲ χύσι
τὸ χαλὶ τοῦ ἱεροῦ
 
σὰ γκζημέρωσε γρυλίσαν
"Σὲ γαμήσαμε, Χριστέ"
καὶ ῥουφήξανε χασίσι
σὲ βαρβάτο ναργιλὲ

 

Auto to aristourgima to sunethesa me tin eksis mousiki upokrousi... An prosekseis einai oloidio to metro... Diladi mporeis na pareis tin mousiki kai na tis valeis autous tous stixous... Leo na to kano diaskeui Black Metal...

 

[Xplicit7]

Γάμησε το τραγουδάκι αν και πιστεύω ότι και σαν ρεμπέτικο θα χε μέλλον.

[Reptant_]

 

Xumeni i mnimi sas...

Ωραιο αυτο :)

[XYSKIA]

Apo poiisi exoume kai auto (kai polla alla, alla emena auto me kaulonei)...

 

πιάσαν γαμῆσαν τὸ Χριστὸ κι ὕστερα ἤπιαν μπῦρα
ὁ κῶλος του πλημμύρισε μὲ χῦσσα καὶ ἁλμύρα

μὲ τζάμπγιο-λῆγκ τὴ βγάλανε καὶ οὔρλιαζαν σὰν Οὗννοι
κι οἱ γκόμενές τους ἔκαναν στὸ μπάνιο πλακομούνι

τὰ δάκρυα τῆς Παναγιᾶς μὲ χῦσσα εἶναι μειγμένα
στὸ γκῶλο της μπαρκάρουνε ψωλιὰ ἀγριεμένα

βρῶμα, ἀνήθικο τσουλί, θρῆσκα γαμιόλα μάννα
ἡ μοῦνα τῆς κοροῦλας σου χωράει καὶ λαγάνα

κι ὁ γιόσου ὁ φλωρόπουστας, γνωστὸ πουτανοπαῖδι
ῥουφᾷ ψωλὲς γερόντικες μέσα στὸ βατοπέδι

 

KAI TO AGAPIMENO MOU (PEZOGRAFIA):

 

 

Ἐπρόκειτο διὰ μίαν μικρὴν πολυκατοικίαν μὲ μονὰχα τρία κλειστοφοβικὰ δωμάτια τὰ ὁποῖα εἶχον ὁνομασθῆ συμβατικῶς «διαμερίσματα». Οἱ πόρτες ἔτριζον λόγω τῆς ἀκατασχέτου ὑγρασίας. Ἕνας μελοδραματικὸς μῦθος ἐξ αὑτῶν ποὺ οἱ χυσοξεχειλίζουσες πουτάνες ἤκουον καὶ δάκρυζαν ἐν εἴδει μητρικῆς στοργῆς ἤλεγε ὅτι ἕνα κορίτσι κάποτε εἶχεν πέσει εἰς τὴν ἄχρωμη, αναβλύζουσα μαῦρο φῶς, ποντικοφωλιά ποὺ ἀποκαλοῦσαν «φωταγωγό». Ὅταν τὴν εὕρηκαν, ὁ μαυροκίτρινος καὶ ψωλοβόρος λαβύρινθος ἁπὸ σπλάχνα καὶ ἔντερα ποὺ ἔκρυβεν εἰς τὸ λάγνο, ὑποψήφιο ΑΛΕΞΙΨΩΛΙΚΟ, παιδικό της σῶμα εἶχεν γίνη ἡ τωρινὴ κατοικία τῶν ἐν λόγω ποντικιῶν, ἅν καὶ ἡ πείνα τους τοὺς εἶχεν ἀναγκάσει νὰ μὴν κρατήσουν ἀρτιμελεῖς ὅλες του τὶς προεκτάσεις.

 

Μία κίτρινη χαραμάδα εἰσέβαλλε βιαίως εἰς τὸ διαμέρισμα τοῦ δευτέρου ὁρόφου ὅπου διέμενεν ὁ γνωστὸς εἰκοσιπεντάχρονος drug dealer τῆς γειτονιᾶς, ἀλλὰ δὲν ἧτον ὁ ἥλιος ποὺ τὴν δημιουργοῦσε, μὰ τὰ φῶτα τῆς πόλεως ποὺ ἔλαμπον βλασφημικῶς κάτωθεν τοῦ φεγγαριοῦ. Ἕνα ἀκαθόριστο μεῖγμα κοκαΐνης καὶ ἀλκοὸλ κυλοῦσε εἰς τὶς φλέβες τοῦ νέου, ὁ ὁποῖος ἐσκεπτόταν χιλιάδες τρόπους διὰ νὰ προσελκύση τοὺς γαμημένους καὶ πρεζοφαγωμένους ἐραστὲς τοῦ ἐμπορεύματός του. Αἴφνης, ἡ σκέψις του ἐπικεντρώθη στὸ κορίτσι ποὺ σουλάτσαρε καυλωτικῶς στὸ σπίτι του μὲ τὸ μικρό της κιλοτάκι πού, ὡς ἅν ΜΟΥΝΟΧΙΟΠΑΜΠΕΡ, ἀγκάλιαζε τὸ λεῖο καὶ μεταξένιο της κωλαράκι, ἀφίνον κρυμμένη μόνο τὴν σκούρα καὶ χρυσοποίκιλτη κωλότρυπα, βαθιὰ εἰς τὰ κωλομέρια.

 

«Αὑτὸ δὲν εἶναι μουνί,» εἶπεν ὁ νέος, «εἷναι κινούμενη καυλώστρα. Ὅμως δὲ παίζει νὰ μοῦ κάτση νὰ τὸ σφυρηλατήσω μὲ τὸ ὑπεράνθρωπο, σαρκικό μου πριόνι μέχρι νὰ ξεράση τὴ μήτρα της ἁπ’ τὸ σμπρώγκζιμο. Δὲ μὲ σκέφτεται κὰν τοιουτοτρόπως. Δὲν ἔχει προσέξει ὅτι κάτι σκληραίνει στὴ ψωλοφωλιά μου καθῶς τὴν ἀκουμπῶ. Καὶ ἡ μήτρα της θᾶναι τὸ φωτεινότερο τσαμπὶ μεθυστικῶν σταφυλιῶν. Δὲν θὰ μυρίζη ὡραία. Τὰ σωθικὰ πάντα βρωμᾶνε. Ἀλλὰ θὰ μὲ καυλώση ἀπαραμίλλως, ἁπλῶς γιατὶ θὰ ξεύρω ὅτι ἀνήκει σὲ αὐτήν.»

 

Βυθισμένος εἰς τὴν φλόγαν τοῦ μεθυσιοῦ του, ἐσηκώθη καὶ τὴν ἄρπαξε λυσσαλέως. Ἠνάγκασε τὰ ἀπαλὰ καὶ ροδαλὰ μουνόχειλά της νὰ τριφτοῦν στὸ παντελόνι του, σκεπτόμενος τὸν λασποειδῆ χυσολύθρο της, τοῦ ὁποίου τὸ σκέπασμα ἐρπότον ἐπὶ τῶν ποδιῶν του. Τῆς ἔσφιξε τὸ κωλομέρι εἰς τὴν χούφτα του, ὡς ἅν κατεργασμένη πλαστελίνη ἕτοιμη νὰ πάρη τὸ σχῆμα ποὺ ἑκεῖνος θὰ ὥριζε, καὶ τὰ δάχτυλά του, αὐτομάτως, γλιστροῦσαν ἐπὶ τοῦ ἐσωτερικοῦ τοιχώματος τοῦ εὔθραυστου καὶ μαλακοῦ της μάγουλου. Ἡ μικρή της παρθενικὴ κωλότρυπα ἧτον γλιστερή, ὡς ἅν νὰ ἔσταζεν μέλι παρόμοιον αὐτοῦ ποὺ ἔβγαινεν ἁπ’ τὸ μικροσκοπικό της καὶ διακριτικὸ στόμα. Ἐκεῖνος ἔνοιωθε τὴν ζεστήν της ἀνάσα νὰ βιάζη τὰ χείλια του, καθῶς αὐτὴ γελοῦσε, ἐρωτοῦσα ποιὸς ἧτον ὁ λόγος διὰ τὸν ὁποῖον ἔπαιζον αὐτὸ τὸ παιχνίδι.

 

Ψωλόχια ἔσταζον εἰς τὸ μποξεράκι τοῦ νέου. Καμμία γκόμενα δὲν ἧτο τόσο ἀθώα. Ὅλες ἐγνώριζον πῶς νὰ τὸν καυλώσουν ἐπιδεικνύουσες τὸν παφλάζοντα κῶλο τους. Εὐθὺς ἀμέσως, τῆς ἔβγαλεν κάθε ροῦχο μὲ μονάχα δύο κινήσεις καὶ τὴν ἐξάπλωσεν ἐπιτραπεζίως. Τὸ ἄσπιλο δέρμα της ἐσύρθη ἐπὶ τοῦ ξύλου. Δὲν τῆς φαινόταν πλέον ἀστεῖο, δὲν γελοῦσε, μὰ ἤρχισεν νὰ κλαίη ἀμέσως ὅταν ἡ γυμνὴ της πλάτη ἦρθεν εἰς ἐπαφὴν μὲ τὸ ἀντικείμενον. Μὰ τὰ δάχτυλα τοῦ νέου γλιστροῦσαν βιαίως ἔξωθεν τῆς κωλότρυπάς της, ποὺ εἶχεν φτύσει καυλόχιες κεκλεισμένη εἰς τὸ ὑφασμάτινο μουνοσάκουλο.

 

«Φοβᾶμαι,» τσίριξε τὸ κινούμενο μουνί, μὲ ἕναν ἄναρθρο λυγμό ποὺ διεδέχθη τὸ σχεδὸν μωρουδίστικο κλάμα της. Κεκαυλωμένος, ὁ νέος ἔσπρωξεν τὸν δείκτην του βαθύτερα ἐντὸς τῆς κωλήθρας της, ὡς ἅν νὰ ἔμπηγε τὰ νύχια του εἰς πλαστικὴν σακούλα καὶ τὴν ἔσκιζεν, μὰ ὁ κῶλος τοῦ μουνοφόρου ἀντικειμένου ἀντέδρασε ξερνῶν πορφυρὸ καυλωτικὸ ὑγρό, ἁντὶ νὰ παραμερισθοῦν τὰ τοιχώματα καὶ νὰ ἀλλάξουν σχῆμα. Συντόμως, τὸ γλιστερὸ αὑτὸ ρυάκι, ἀγκάλιασε τὰ ἀρχίδια τοῦ νέου, ποὺ εἶχον παρόμοιο μέγεθος μὲ ὁλόκληρες τὶς παλάμες τῆς ξεκωλιάρας πουτσοκαταπιόλας, οἱ ὁποίες ἀκουμποῦσαν εὐγενικῶς τὰ πόδια του, καθῶς ἐκείνη προσπαθοῦσε νὰ τὸν σπρώξη μακριά, ὅπως ἔκαναν τὰ μουνόχειλά της περικυκλώνοντα τὴν ψώλα του.

 

Μία λίμνη αἵματος ἔβαφε τὰ ταλαντευόμενα κωλομέρια της, καθῶς αὑτὰ βάραγαν κωλοπαλαμάκια καὶ πλατάγιαζαν ἐπὶ τῆς ψωλοπεριφέρειάς του, ποὺ ἔμοιαζεν νὰ τῆς μαστιγώνη τὰ πόδια μὲ μανία. Τὸ δάχτυλό του μπαινόβγαινε ὑστερικῶς μέσα της, ὁμοίως μὲ τὴν ἀσπαίρουσα, πελώρια διὰ αὐτὴν ψωλή του.

 

«Συγνώμη!!!» τσίριξε τὸ ἐν σφαδαστικοῦ πόνου εὑρισκόμενο κορίτσι, καὶ συνέχισε νὰ κλαίη σπαρακτικῶς. Αἴφνης, ὁ νέος ἔνοιωσε κάτι νὰ τὸν κόβη στὸ πόδι. Ἧτον τὸ ἱταλικό του στιλέτο. Ἀμέσως, ἡ σκέψις του βούτηξε εἰς τὴν στίλβουσας σκότους ἰδέα νὰ νοιώση ὅττι τῆς ἔδινεν ζωὴ μὲ τὰ χέρια του, τὸ στόμα του... Ἤθελεν νὰ ἀκουμπήση ὁτιδήποτε δικό της, ἐντὸς καὶ ἐκτός τοῦ σώματός της. Ἡ μουνήθρα της μάτωνε ὡς ἅν νὰ ἧτον ἥδη ἐσφαγμένη, κατακρεουργημένη.

 

«Βούλωσ’το, γαμημένο μου ψωλόσπερμα!» οὔρλιαξε ἐκεῖνος καθῶς ἔχυνεν, καὶ ἡ χείρ του ἔπεσεν ἐπὶ τῆς κοιλιᾶς της, μὲ προέκτασίν της τὴν λεπίδα τοῦ στιλέτου. Μία ξαφνικὴ κατανυκτικὴ σιωπὴ τριῶν δευτερολέπτων διέκοψε τὸ σπαραχτικόν της κλάμα, ὑγραμένη ἡδονικῶς ἁπὸ τὰ δάκρυά της. Τὸ μαχαῖρι τῆς ἔσκισεν ὁριζοντίως τὸ μουνοκοῖλι, εἰς τὸ ὁποῖον διακρινόταν τὸ ψωλοκέφαλό του ποὺ εἶχεν σκίσει μὲ τὴν σειρά του τὴν μήτρα της καὶ ἀγκαλιαζόταν ἁπ’ τὰ ἔντερά της, καὶ ἕνα μεῖγμα αἵματος, ψωλοχιών καὶ γκριζοπράσινων κομματιῶν σπλάχνων ἤρχισεν νὰ πετάγεται τριγύρω, νὰ σέρνεται ἐπὶ τοῦ τραπεζιοῦ καὶ νὰ βουτᾶ μέσα σὲ λίμνες ποὺ τὸ ἰδίον εἶχεν δημιουργήσει. Τὸ κομματιασμένο καὶ λασποειδὲς ἔντερό της κρεμόταν ἁπὸ τὴν πληγή, καὶ ἐκεῖνος ἤρχισεν νὰ τὸ χουφτώνη καὶ νὰ τὸ πιπώνη μὲ μανία, ἑνῶ ἡ χυσαντλία του ἀνέμιζεν ἀτάκτως. Ὄντως, βρώμαγε ὡς ἅν σάπιον σαρκικὸν ἀπόβλητο, μὰ τοῦ ἤρεσεν, γιατὶ ἧτον δικό της.

 

 

Καθῶς τσιμπούκωνε τὸ ἔντερό της καὶ τὸ ἔνοιωθεν νὰ συσπᾶται καὶ νὰ σπαρταρᾶ σπασμωδικῶς, ἤκουσεν ξανὰ τὴν φωνή της: «Μπαμπά, γιατὶ σκοτεινιάζει;» Καὶ ἡ μάζα σπερμάτων, λασποεντέρων καὶ ἱστῶν δέρματος ποὺ κάποτε ἧτον ἡ πεντάχρονη κόρη του, εἷδεν τὰ φῶτα τῆς πόλεως ποὺ γάμαγαν τὶς χαραμάδες τοῦ παραθύρου νὰ σβήνουν, καθῶς σταματοῦσε νὰ κουνιέται καὶ νὰ σπαρταρᾶ, ἁφίνουσα μία δακρύβρεχτη καὶ δυνατή ἀνάσα.

 

Ἐκεῖνος ἐπέταξεν τὸ ἀπομεινάρι τοῦ πουτανοεντέρου της ἐπί τοῦ τραπεζιοῦ, ὡς ἅν νὰ βουρδούλιασε τὴν ἐπιφάνειάν του. Ἡ μαυροκίτρινη καὶ γκριζινοπράσινη αἴγλη του μαστίγωσε σαδιστικῶς τὸ ξύλο καὶ ἄδειασε μαινόμενο τὸ ὑγροειδὲς περιεχόμενόν του ἐπάνω του. Ἑνῶ οἱ ἀκτίνες τοῦ φωτὸς τοῦ ἔλουζαν τὸ διακριτικὸν πρόσωπον, ἐκεῖνος συνέχισε τὸ οὑίσκι του εὐχαριστημένος, προετοιμάζων τὸν ἐαυτόν του διὰ νὰ θάψη τὸ πτῶμα ὡς τε μετὰ ὅλοι νὰ πιστέψουν ὅτι λυπᾶται καὶ ὁ ἵδιος διὰ τὴν ἐξαφάνισιν τῆς σαρκικῆς μάζας τῶν ψωλοχιῶν του.