Και τώρα αγαπητοί μου φίλοι, η ιστορία της σερβιτόρας. Ας την πούμε Λόλα, που μας αγγίζει κάθε φορά στις γιορτές (η ιστορία, όχι η Λόλα).
Πάει στη δουλειά, και της λέει το αφεντικό:
- Κοπελιά, άρχισε να σερβίρεις στους πελάτες. - Μάλιστα, αφεντικό.
Οπότε αρχίζει τους γύρους της:
- Κύριε Φώτη, το αστέρι σας. Να σας το φέρω; - Όχι! .... - Κύριε Θαρθι, να σας σερβίρω το τσάι σας; - Όχι! Όχι σου λέω! Και πάρε και τούτη (μπαααφ) για να μάθεις να μην ενοχλείς. ... Ήταν τόσο δυνατή η καρπαζιά, που της έφυγαν σχεδόν όλα τα δόντια και επίσης πέθανε. Ακόμα και νεκρή όμως, είχε την αίσθηση του φιλότιμου, και δεν μπορούσε να μην ολοκληρώσει να σερβίρει.. Οπότε πάει στο τελευταίο τραπέζι, όπου κάθονταν ήρωες της Disney:
- Κυρία Minni. Να σας φ-φέρω κάτι να τσιμπηθείτε; - Μα γιατί μιλάτε έτσι; - Με συγχωρείτε, μου έφυγαν κάτι δόντια από μια σφαλιάρα. Και είμαι και νεκρή. - Καλά, φέρε μου κανένα μεζέ από τον παράδεισο. - Μάλιστα.
Κι έτσι τελείωσε την δουλειά της ηρωίδας μας. Από το δακρύβρεχτο αυτό στιγμιότυπο γράφτηκε προφανώς και το διάσημο τραγούδι:
- Άστρο Φώτη; - No. - Θαρθι, your tea? - Νo! - Minni, μαθα φέρει, απ' τον ουρανό.